Notatki ducha

W świecie muzyki, zwłaszcza w jazzie, istnieje koncepcja „duchowej nuty” (lub cichej, stłumionej lub niejasnej nuty), która jest nutą ważną w rytmie, ale prawie niezauważalną w tonacji podczas grania. W zapisie muzycznym zapisuje się go jako „X” zamiast tradycyjnego owalu lub otaczając go nawiasami. Nie należy go mylić z oznaczeniem ostrego kształtu X (podwójnego ostrego), który podnosi nutę.

W przypadku instrumentów smyczkowych nuta ducha jest tworzona przez wyciszenie struny, tworząc dźwięk bliższy perkusji niż czysty. Jego wysokość istnieje, ale znaczenie leży bardziej w rytmie niż w melodii czy harmonii. Liniom basu dodaje dynamiki i rozmachu, tworząc figurę rytmiczną, często redukując akcent do niemal całkowitej ciszy. W sekcjach perkusyjnych muzyki popularnej nuty duchów grane są bardzo cicho pomiędzy głównymi hitami, szczególnie na werblu. Technika ta jest szeroko stosowana przez gitarzystów elektrycznych i kontrabasistów w różnych gatunkach muzycznych. W muzyce wokalnej takie nuty służą do reprezentowania słów wypowiadanych rytmicznie, a nie śpiewanych.

Muzyka instrumentalna

Nuty duchów w muzyce różnią się od prostych nut bez akcentów w strukturze rytmicznej. Na przykład we wzorze tonacyjnym nuty bez akcentu nie są całkowicie akcentowane ani nieakcentowane, ale zajmują średni poziom akcentu. Kiedy muzyk dalej deakcentuje taką nutę do poziomu podobnego do podkreślania akcentowanych nut we wzorze, skutecznie „zamazuje” tę nutę. Jeśli nuta ducha zostanie osłabiona aż do ciszy, staje się elementem rytmicznym podobnym do pauzy. Ta subtelna różnica oraz zdolność muzyka do rozpoznawania nut duchowych w dużym stopniu zależą od właściwości akustycznych instrumentu.

Instrumenty dęte blaszane i gitary, w tym głos ludzki, często są w stanie wytworzyć nuty widmowe, odróżniające je od pauz. W przypadku pianistów czy perkusistów rozróżnienie to jest trudniejsze ze względu na perkusyjny charakter instrumentów, w przypadku których trudno jest określić gradient głośności w miarę zbliżania się do ciszy. Jeśli jednak perkusista umiejętnie tworzy wyraźnie słyszalne, choć mniej zauważalne, nuty duchowe w porównaniu z nutami nieakcentowanymi ze średnim akcentem, możemy mówić o tworzeniu nut duchowych.

Istnieje błędne przekonanie, że przednutki i nuty duchów są synonimami. Przednutka trwa zwykle znacznie krócej niż nuta główna, którą uzupełnia, i często kładzie się na nią większy nacisk, nawet jeśli jest krótsza niż nuta główna. Natomiast nuty duchów są określane na podstawie głośności, a nie czasu trwania.

Perkusja

W przypadku gry na perkusji nuta ducha jest wytwarzana przy bardzo niskim poziomie głośności, najczęściej na werblu. W notacji muzycznej jest to oznaczone nawiasami wokół nuty. Jak stwierdzono w książce The Drummer's Bible: How to Drum Any Style from Afro-Cuban to Zydeco, funkcją widmowej nuty jest „...podkreślanie podstawowego brzmienia rytmu, tworząc subtelną grę szesnastek wokół podstawowych rytmów i akcentów”.

Zatem termin „notatka widmo” może mieć różne znaczenia. Bardziej precyzyjnym terminem jest „antyakcent”, który odnosi się do zestawu symboli wskazujących poziom nacisku. Muzyka perkusyjna wykorzystuje różne symbole antyakcentowe, takie jak:

• Nieco łagodniejsze niż otaczające nuty: ◡ (krótkie zmniejszenie);
• Zauważalnie łagodniejsze od otaczających nut: ( ) (notatka w nawiasie);
• Znacznie łagodniejsze niż otaczające nuty: [ ] (notatka w nawiasach kwadratowych).

Przykłady wykorzystania nut widmowych można usłyszeć w grze takich perkusistów jak Harvey Mason, Mike Clark, Bernard Purdy, Brad Wilk, David Garibaldi i Chad Smith. Bębnienie nutami duchów jest cechą charakterystyczną muzyki R&B. Do najbardziej znanych przykładów tej techniki należą przerwa na perkusji Gregory’ego Colemana w „Amen, Brother” zespołu The Winstons, przerwa na perkusji Clyde’a Stubblefielda w „Cold Sweat” Jamesa Browna oraz wykonanie rytmu przeboju Toto „Rosanna” przez Jeffa Porcaro.

Instrumenty strunowe

Gitarzysta chcący stworzyć nutę ducha może zmniejszyć nacisk palców na struny bez całkowitego zdejmowania ich z podstrunnicy (co skutkowałoby otwartym dźwiękiem strun). Technika ta jest czasami nazywana „drapaniem” i staje się nutą widmową, chyba że inne nuty w utworze muzycznym są grane w ten sam sposób (w przeciwnym razie drapanie będzie uważane za normalne nuty).

Na kontrabasie i basie elektrycznym, podobnie jak na gitarze, nuty widmowe powstają poprzez wyciszenie strun, co można osiągnąć dłonią lub palcami prawej ręki. Nadaje to nutom rozmytą wysokość, nadając im cechy instrumentów perkusyjnych. W stylu basu elektrycznego typu slap, nuty duchów są często używane do tworzenia rytmicznych dźwięków przypominających perkusję w muzyce funk i latynoskiej. Na kontrabasie perkusyjne nuty duchowe są czasami osiągane poprzez uderzanie strunami w podstrunnicę, tworząc ostry, „klikający” dźwięk. W połączeniu z slapowym stylem kontrabasu, nuty duchów są używane w rockabilly, bluegrass, tradycyjnym bluesie i swingowym jazzie.

Znani basiści, tacy jak James Jamerson (Motown), Carol Kay (Motown), Rocco Prestia (Tower of Power) i Chuck Rainey (Steely Dan, Aretha Franklin itp.) są znani z mistrzostwa w wykorzystywaniu nut duchów do tworzenia subtelnych i skutecznych rytmiczne wzorce w Twojej grze.

Muzyka wokalna

W dziedzinie muzyki wokalnej, zwłaszcza w gatunku teatru muzycznego, termin „nuta duchowa” wskazuje, że tekst należy mówić, a nie śpiewać, zachowując rytm, ale bez wyraźnie określonej wysokości. W zapisie muzycznym nuty trwające krócej niż połowa są oznaczone „X” zamiast tradycyjnego owalnego symbolu. Czasami półnuty lub całe nuty są oznaczone otwartym rombem, który często symbolizuje krzyki lub inne niemelodyczne dźwięki.

Jednym z najwyraźniejszych przykładów wykorzystania nut duchów jest otwierający utwór „Rock Island” z musicalu „The Music Man”, w którym dominują. Technika ta może oznaczać także użycie Sprechstimme lub rapu, gdzie wokalista zamiast śpiewać wypowiada słowa, zachowując rytm muzyczny.