Progresje akordów

Opanowanie sztuki pisania piosenki popowej może wydawać się trudnym zadaniem, prawie tak, jakby było tajemnicą znaną tylko doświadczonym autorom piosenek i producentom. Ale jak w przypadku każdego skomplikowanego przepisu, gdy zrozumiesz podstawowe składniki przeboju, rozbicie jego struktury stanie się znacznie łatwiejsze. Pozbądź się zaawansowanych technik produkcji i błyskotliwego wokalu, a zobaczysz, że wiele piosenek popowych opiera się na podobnych strukturach, melodyjnych haczykach i progresjach akordów.

W tym przewodniku skupimy się na najpopularniejszych progresjach akordów powszechnie spotykanych w muzyce pop. Te akordy są natychmiast rozpoznawalne, a gdy już je opanujesz i dodasz odrobinę kreatywności, będziesz w stanie stworzyć własne chwytliwe melodie.

Dla tych, którzy szukają inspiracji akordami, produkty Native Instruments oferują szeroką gamę gotowych wzorów akordów na początek. Na przykład tryb Chord Mode w MASCHINE zapewnia łatwy sposób odkrywania interesujących sekwencji harmonicznych. Wiele narzędzi Native Instruments jest wyposażonych w gotowe do użycia akordy i riffy, dzięki czemu łatwo jest w nich zanurzyć się od razu. Niezależnie od tego, czy szukasz progresji gitarowych, harmonii klawiszowych czy aranżacji smyczkowych, znajdziesz odpowiednie akordy i motywy, które zainspirują Cię do tworzenia pomysłów na piosenkę.

W naszych przykładach audio użyliśmy IGNITION KEYS, ale możesz łatwo dołączyć, używając własnych instrumentów lub darmowych narzędzi do tworzenia muzyki wymienionych w zestawie narzędzi muzyki pop Maxa Tundry.

Czym są progresje akordów?

Progresja akordów, czyli sekwencja harmoniczna, to seria akordów, które tworzą harmonię i służą jako podstawa melodii. W muzyce zachodniej progresje akordów odgrywają kluczową rolę od epoki klasycznej i trwają do dnia dzisiejszego jako istotna część popularnych gatunków, takich jak pop, rock, jazz i blues. W tych stylach progresje akordów pomagają zdefiniować charakter i brzmienie utworu, wspierając jego elementy melodyczne i rytmiczne.

W muzyce tonalnej progresje akordów pomagają ustalić tonację, czyli tonację utworu. Na przykład jedna popularna progresja, taka jak IV-vi-IV, jest zwykle zapisana cyframi rzymskimi w teorii muzyki klasycznej, co pozwala muzykom rozpoznać funkcję każdego akordu niezależnie od tonacji. W muzyce popularnej nazwy tych progresji często noszą same wytwórnie akordów. Na przykład ta sama progresja w tonacji E ♭-dur zostałaby zapisana jako E ♭-dur – B♭-dur – C-moll – A♭-dur.

W muzyce rockowej i bluesowej muzycy często używają cyfr rzymskich do oznaczenia progresji akordów, co ułatwia transpozycję utworu na dowolną tonację. Na przykład 12-taktowa progresja bluesowa jest zwykle zbudowana wokół akordów I, IV i V, co ułatwia sekcji rytmicznej lub zespołowi przejście do żądanego klawisza na polecenie. Jeśli lider zespołu zaapeluje o tę progresję w tonacji B♭-dur, akordy będą brzmiały: B♭ – B♭ – B♭ – B♭, E♭ – E♭ – B♭ – B♭, F – E♭ – B ♭ – B♭.

Złożoność progresji akordów różni się w zależności od gatunku i epoki. Wiele piosenek popowych i rockowych z końca XX i początku XXI wieku opiera się na stosunkowo prostych progresjach, podczas gdy jazz, zwłaszcza bebop, często zawiera znacznie bardziej złożone progresje, czasami zawierające do 32 taktów z wieloma zmianami akordów na takt. Dla kontrastu, funk jest bardziej zorientowany na rytm i rytm, często obraca się wokół jednego akordu w całym utworze, kładąc nacisk na rytm nad harmonię.

Zanim zaczniesz: Zapoznaj się z podstawami akordów

Zanim zaczniesz tworzyć progresje akordów, ważne jest, aby zrozumieć, czym są akordy. Akord to kombinacja trzech lub więcej nut z określonej skali, granych razem w celu stworzenia harmonijnego dźwięku. Nazwy akordów opierają się na ich prymy i typie, np. durowym, molowym lub septymowym. Na przykład akord C-dur składa się z nut C, E i G. Kiedy mówimy o progresjach akordów, mamy na myśli sekwencję różnych akordów granych jeden po drugim. Te progresje są często reprezentowane przez cyfry rzymskie, które wskazują odstępy między akordami i ich wzajemne relacje. Jeśli potrzebujesz odświeżenia podstaw teorii muzyki, zapoznaj się z naszym przewodnikiem na temat podstaw akordów i harmonii.

Nie martw się, jeśli to wszystko brzmi nieco technicznie — będziemy odwoływać się do dobrze znanych piosenek pop, aby pomóc Ci usłyszeć te akordy w akcji. Zalecamy także korzystanie z Hooktheory i jej bazy danych TheoryTab, gdzie możesz zobaczyć wizualizacje akordów popularnych piosenek i jednocześnie ich słuchać.

Czym są progresje akordów popowych?

Progresje akordów popowych są kluczem do stworzenia przebojowej piosenki, wspierając takie elementy, jak szczere teksty, zapadające w pamięć melodie i chwytliwe melodie. W muzyce pop progresje akordów są zazwyczaj proste, łatwe do rozpoznania i powtarzalne, co sprawia, że ​​łatwo zapadają w pamięć słuchaczom.

Chociaż teoretycznie możesz łączyć akordy w niemal dowolnej kolejności, często prowadzi to do muzyki o eksperymentalnym brzmieniu. Jednak muzyka pop jest tworzona z myślą o szerokiej publiczności, dlatego najlepiej sprawdzają się znajome i spójne progresje akordów. Świetnym punktem wyjścia jest krąg kwint, który oferuje progresje z płynnymi przejściami pomiędzy akordami. Korzystanie z przewidywalnych progresji z koła sprawia, że ​​muzyczny przepływ jest satysfakcjonujący, ponieważ każdy akord w naturalny sposób wynika z poprzedniego.

Oprócz podstaw koła istnieje wiele innych sposobów budowania efektownych sekwencji akordów. Przekonasz się, że wiele hitowych utworów ma podobne progresje akordów, ale nie powstrzymuje to artystów od pisania nowych utworów, dodając nowe melodie i nowoczesną produkcję do znanych akordów.

Podstawy teorii progresji akordów

Akordy można budować na dowolnej nucie w skali muzycznej. Siedmiodźwiękowa skala diatoniczna stanowi podstawę dla siedmiu akordów diatonicznych, gdzie każdy stopień skali stanowi prymę dla własnego akordu. Na przykład akord oparty na nucie E może być durowy, molowy lub zmniejszony, w zależności od pożądanego efektu. Progresje akordów obejmują nie tylko podstawowe triady, ale także bardziej złożone akordy z czterema lub więcej nutami, takie jak akordy septymowe i akordy rozszerzone, gdzie funkcja każdego akordu zmienia się w zależności od kontekstu w całej progresji.

Akordy diatoniczne i chromatyczne

Harmonizacja gamy durowej zazwyczaj skutkuje trzema akordami głównymi opartymi na pierwszym, czwartym i piątym stopniu skali. Akordy te nazywane są toniką (I), subdominantą (IV) i dominującą (V). Potrafią zharmonizować każdą nutę w skali i są często używane w muzyce folkowej, tradycyjnej i rockowej, gdzie stanowią solidną podstawę dla prostych melodii. Klasycznym przykładem jest piosenka The Troggs „Wild Thing”, która wykorzystuje tylko akordy I, IV i V.

Ta sama gama durowa obejmuje również trzy akordy molowe drugiego, trzeciego i szóstego stopnia - subdominantę (ii), środkową (iii) i submediantę (vi). Te akordy molowe są ze sobą powiązane, podobnie jak akordy durowe i mogą funkcjonować jako pierwszy (i), czwarty (iv) i piąty (v) stopień względnej tonacji molowej. Na przykład względną mollą C-dur jest a-moll, gdzie w a-moll akordy i, iv i v to a-moll, d-moll i e-moll. W mniejszych progresjach akordów tercja dominującego akordu jest często podnoszona, aby utworzyć akord durowy (lub nawet dominujący akord septymowy).

Siódmy stopień gamy durowej tworzy akord zmniejszony (vii°), zdarzają się też akordy zawierające nuty chromatyczne lub nuty spoza skali. Jedną z najprostszych zmian chromatycznych jest podniesienie czwartego stopnia (♯4), co może uwydatnić akord II jako drugorzędną dominację akordu V. Nuty chromatyczne są czasami używane do modulowania nowej tonacji, aby później powrócić do oryginalnej tonacji, tworząc wrażenie muzycznego ruchu.

Popularne postępy

Progresje akordów mogą się znacznie różnić, ale często ograniczają się do kilku taktów długości. Niektóre progresje stały się standardami, jak na przykład 12-taktowa progresja bluesowa, która stała się cechą charakterystyczną bluesa. W zachodniej notacji klasycznej akordy są numerowane cyframi rzymskimi, ale istnieją inne typy notacji akordów, takie jak figurowany bas lub wykresy akordów, które często pozwalają lub nawet zachęcają do pewnego stopnia improwizacji.

Typowe progresje akordów

Proste progresje akordów

Proste progresje akordów oparte na skalach diatonicznych durowych i molowych są podstawą wielu popularnych akordów, w dużej mierze dzięki obecności doskonałych kwint, które dają harmonijne brzmienie. Skale te są szczególnie rozpowszechnione w zachodniej muzyce klasycznej, gdzie harmonia jest centralnym elementem. Co ciekawe, w tradycjach muzycznych, takich jak muzyka arabska czy indyjska, stosuje się również skale diatoniczne, ale w większości przypadków muzyka utrzymuje się w obrębie jednego akordu lub tonacji, bez przesuwania akordów. Takie podejście jest również widoczne w stylach skupionych na rytmie, takich jak hard rock, hip-hop, funk, disco i jazz.

Najprostsza progresja akordów może obejmować tylko dwa naprzemienne akordy. Wiele znanych piosenek opiera się na powtórzeniu dwóch akordów w tej samej skali. Na przykład wiele melodii klasycznych powstaje poprzez naprzemienne tonikę (I) i dominację (V), czasami dodając septymę do dominującej w celu uzyskania dodatkowego napięcia. Technika ta jest również powszechna w muzyce popularnej: na przykład „Achy Breaky Heart” opiera się na dwóch akordach. W utworze „Shout” zespołu The Isley Brothers zastosowano progresję akordów I–VI, tworząc prosty, ale zapadający w pamięć rytm.

Progresje trójakordowe

Progresje trójakordowe są powszechne, ponieważ pozwalają melodii rozłożyć się na dowolną nutę w skali. Progresje te często rozwijają się jako sekwencje czterech akordów, tworząc rytm binarny z jednym akordem powtórzonym dwukrotnie. Oto kilka popularnych przykładów:

• I – IV – V – V
• I – I – IV – V
• I – IV – I – V
• I – IV – V – IV

Czasami akordy dobierane są tak, aby pasowały do ​​wcześniej napisanej melodii, ale równie często sama melodia wyłania się z progresji.

Te trzyakordowe struktury są często spotykane w afrykańskiej i amerykańskiej muzyce popularnej. Można je ulepszyć, dodając akordy septymowe lub zastępując akord IV jego względnym akordem molowym, tworząc progresję podobną do I – ii – V. W jazzie akord ii jest powszechnie używany jako część kadencji ii – V – I, która zadowalająco kończy linię harmoniczną.

Progresje trójakordowe stanowią harmonijną podstawę wielu afrykańskich i amerykańskich gatunków muzyki popularnej i pojawiają się także w muzyce klasycznej, jak na przykład początkowe takty „Symfonii pastoralnej” Beethovena. Jeśli prosta sekwencja nie oddaje pełnej struktury harmonicznej utworu, można ją łatwo rozszerzyć dla urozmaicenia. Często po początkowej frazie z progresją I – IV – V – V, kończącej się nierozpoznaną na dominacji, może następować fraza powracająca do toniki, tworząc strukturę o podwójnej długości, taką jak ta:

• I – IV – V – V
• I – IV – V – I

Ten typ sekwencji może występować naprzemiennie z innymi progresjami, prowadząc do prostych form binarnych lub trójskładnikowych, takich jak popularna struktura 32-taktowa szeroko stosowana w muzyce popularnej.

Ewolucja progresji akordów bluesowych

12-taktowa progresja bluesowa wraz z wieloma jej odmianami zbudowana jest na trzyczęściowej strukturze I–IV–V, która stała się podstawą niezliczonych klasycznych utworów. Ta forma zainspirowała kultowych muzyków rock'n'rollowych, takich jak Chuck Berry i Little Richard. W najprostszej wersji 12-taktowa progresja akordów bluesowych wygląda następująco:

• Ja – ja – ja – ja
• IV – IV – I – I
• V – IV – I – I

Z biegiem czasu progresje bluesowe zaczęły zawierać elementy chromatyczne, co widać w progresji „Bird blues”. Steedman (1984) zaproponował, że zestaw reguł przepisywania może generować różne jazzowe odmiany bluesa – od formy klasycznej po bardziej złożone transformacje, takie jak „zmiany rytmu”. Kluczowe techniki modyfikacji obejmują:

• zastąpienie akordu jego substytutem dominującym, subdominującym lub trytonowym;
• dodawanie chromatycznych akordów przechodzących;
• zawierający kadencję jazzową ii – V – I.

Inne zmiany, takie jak dodanie akordów molowych lub zmniejszonych, są również często stosowane w celu zwiększenia wyrazistości harmonii.

Postęp lat 50

Innym popularnym sposobem rozszerzenia progresji I–IV–V jest dodanie akordu opartego na szóstym stopniu skali, tworząc sekwencje takie jak I–vi–IV–V lub I–vi–ii–V. Często określana jako „progresja lat 50.” lub „progresja doo-wop”, struktura ta ma korzenie w muzyce klasycznej i stała się podstawą takich hitów jak „Blue Moon” Rodgersa i Harta (1934) oraz „Heart and Soul” Hoagy’ego Carmichaela (1938).

Wraz z ewolucją muzyki pop, wielu artystów zaadaptowało tę progresję i wykorzystało ją w różnych formach. Na przykład The Beatles włączyli go do końcowej części swojej piosenki „Happiness Is a Warm Gun”, podkreślając jego wszechstronność i atrakcyjność w muzyce popularnej.

Progresje akordów kołowych

Włączenie akordu ii do progresji nadaje mu unikalne brzmienie i stanowi podstawę dla progresji kołowych. Progresje te, nazwane na cześć kręgu kwint, zbudowane są na sekwencji, w której każdy kolejny akord przesuwa się w górę o czwartą. Przykładem takiej progresji jest vi – ii – V – I, gdzie każdy akord wznosi się o jedną czwartą w stosunku do akordu poprzedniego. Ten rodzaj ruchu harmonicznego jest jednym z najsilniejszych i najczęściej stosowanych postępów w muzyce. Progresje okrężne można skracać lub rozszerzać do dłuższych form, co widać w sekwencjach, które przechodzą od toniki przez wszystkie siedem akordów diatonicznych:

• I–IV–vii°–iii–vi–ii–V–I

Klasyczni kompozytorzy często korzystali z tych progresji, dodając subtelności i różnicując akordy, aby stworzyć bardziej skomplikowane harmonie. Na przykład, zastępując akordy durowe akordami molowymi, można utworzyć progresję typu I–VI–II–V, co pozwala na bogatszą chromatykę i modulację.

Te struktury harmoniczne zostały zaadaptowane przez amerykańskich popularnych muzyków, dając początek nowym odmianom, takim jak ragtime i progresje „stomp”. Sekwencje takie stały się podstawą wczesnego jazzu, a ich elementy pojawiają się w różnych utworach, m.in. w słynnych „zmianach rytmu” w piosence George’a Gershwina „I Got Rhythm”.

Harmonizacja skali

Podobnie jak sekwencje akordów okrężnych, harmonizacja sekwencji nut w skali tworzy silny efekt słuchowy. Akordy, które podążają za skalą w górę lub w dół, dają wrażenie ruchu liniowego i często nazywane są progresjami krokowymi, ponieważ dopasowują się do każdego kroku skali, czyniąc samą skalę linią basu. W XVII wieku szczególnie popularne stały się opadające linie basu, co widać w wzorach basu gruntowego oraz w „Kanonie” Pachelbela, który ilustruje harmonizację w malejącej skali durowej.

W najprostszej formie progresja zstępująca może wprowadzić dodatkowy akord, taki jak III lub V, do sekwencji takiej jak I–vi–IV–V, pomagając zharmonizować siódmy stopień skali i tworząc linię basu, taką jak I–VII–VI … Bardziej złożony przykład można znaleźć w końcowych taktach pierwszej części Koncertu fortepianowego G-dur Ravela, gdzie Ravel użył szeregu równoległych akordów durowych, aby stworzyć charakterystyczny efekt opadania.

Progresje akordów molowych i modalnych

Te same techniki harmonizacji działają równie dobrze w przypadku mniejszych modów. Na przykład w molowym bluesie i melodiach ludowych często można znaleźć progresje z jednym lub kilkoma akordami molowymi. Klasycznym przykładem malejącej progresji molowej jest kadencja andaluzyjska i–VII–VI–V, znana z dramatycznego i bogatego brzmienia.

W melodiach opartych na trybie miksolidyjskim powszechna jest skala z obniżoną septymą. Tutaj trzy główne akordy pojawiają się zwykle na pierwszym, czwartym i siódmym stopniu, np. I – ♭ VII – IV. W C-dur, jeśli tonika zmieni się na G, akordy C, F i G ustawiają się teraz na pierwszym, czwartym i siódmym stopniu, tworząc szeroko stosowaną progresję, taką jak I – ♭ VII – IV – I lub odmiany takie jak II –♭VII–IV.

Ciekawą odmianą jest progresja, która przechodzi od tonacji molowej do względnej durowej, jak widać w rosnących skalach pentatonicznych. Typową progresją dla tego stylu jest i–III–IV (lub iv)–VI, który nadaje dźwiękowi jasną, podnoszącą na duchu jakość.

Według Toma Sutcliffe'a w latach 60. niektóre grupy popowe zaczęły eksperymentować z progresjami modalnymi jako alternatywnym podejściem do harmonizacji melodii bluesowych, co doprowadziło do nowego systemu harmonicznego, który wpłynął na późniejszą muzykę popularną.

Zmiana ta wynikała częściowo z podobieństwa między skalą bluesową a skalami modalnymi, a częściowo z charakterystyki akordów gitarowych taktowych i równoległych akordów durowych w skali molowej pentatonicznej. Łatwość przesuwania kształtów akordów w górę i w dół gryfu gitary bez zmiany położenia palców przyczyniła się do powstania tych harmonii, odgrywając znaczącą rolę w rozwoju muzyki rockowej i jej podgatunków.

5 najpopularniejszych progresji akordów w muzyce pop

Oto pięć popularnych progresji akordów w muzyce pop, pokazanych w tonacji C-dur lub a-moll. Oczywiście te progresje można przenieść na dowolną tonację, aby pomóc Ci wypracować swój niepowtarzalny styl pisania piosenek.

I – V – vi – IV: C-dur, G-dur, A-moll, F-dur

Ta progresja jest przodkiem wszystkich czteroakordowych sekwencji popowych i została wykorzystana w niezliczonych hitach, od „Torn” po „Wrecking Ball”. Pomimo częstego stosowania pozostaje skuteczny. Co ciekawe, w swojej formie mollowej (a-moll, F-dur, C-dur, G-dur) tworzy bardziej refleksyjną atmosferę, idealną do ballad takich jak „Ghost” Justina Biebera czy „Stronger” Kelly Clarkson. Aby uzyskać inspirację, spróbuj poeksperymentować z kolejnością akordów lub dodaj napięcie, dodając dodatkowe nuty.

I – vi – IV – V: C-dur, a-moll, F-dur, G-dur

Ta sekwencja, znana jako Doo-wop Changes lub Progression z lat 50., jest wielu znana z klasycznej melodii „Heart and Soul”. Używany w hitach retro i piosenkach artystów od The Police po Meghan Trainor, idealnie nadaje się do tworzenia nostalgicznej atmosfery. Aby nadać mu bardziej melancholijny ton, spróbuj zastąpić F-dur d-moll, aby uzyskać dodatkową głębię.

I – V – IV – V: C-dur, G-dur, F-dur, G-dur

Pomijając akord a-moll, uzyskasz prostszą i bardziej wszechstronną progresję. Te trzy akordy tworzą równowagę pomiędzy napięciem i odprężeniem, umożliwiając wielu artystom tworzenie zapadających w pamięć riffów gitarowych. Przykładami są hity takie jak „All The Small Things” i „American Idiot”.

I – ♭VII – IV – I: C-dur, B♭-dur, F-dur, C-dur

Jest to świetny postęp w tworzeniu nastroju miksolidyjskiego, obejmujący obniżoną septymę (B♭), aby nadać melodii bluesowy klimat. Tryb ten sprawdza się dobrze w przypadku utworów popowych z mocnym refrenem i ciekawą partią melodyczną.

i – ♭VII – ♭VI – ♭VII: A-moll, G-dur, F-dur, G-dur

Ta niewielka progresja, znana z takich utworów jak „Rolling in the Deep” i „Somebody That I Used to Know”, ma charakter cykliczny ze względu na powtarzanie drugiego i czwartego akordu. Progresję można również zmieniać, na przykład zamieniając końcowy akord na E-dur (V), jak w utworze „Genie In A Bottle” Christiny Aguilery.

Zacznij tworzyć własne progresje akordów popowych

Teraz, gdy już wiesz, jak profesjonaliści budują sekwencje akordów, możesz zacząć tworzyć własne popowe progresje. Jako muzyk masz naturalny słuch, co działa, a co nie, więc nie wahaj się eksperymentować z różnymi rodzajami i strukturami akordów, dopóki progresja nie będzie brzmiała idealnie.

Nie martw się, jeśli zaczniesz od zapożyczenia progresji z popularnych piosenek lub jeśli Twoje pomysły będą wydawać się zbyt proste. Pamiętajcie, że hit Sama Smitha „Unholy” opiera się tylko na dwóch głównych akordach, a mimo to odniósł ogromny sukces. Jeśli Twoje umiejętności produkcyjne i pomysły muzyczne są solidne, wybrane akordy będą ostatnią rzeczą, którą słuchacze zauważą.