Parallelle harmonieën

Heroverweeg uw benadering van parallelle harmonieën in muziek en ontgrendel hun potentieel. Deze harmonieën kunnen, als ze verstandig en creatief worden gebruikt, een krachtig hulpmiddel zijn voor de moderne componist. Ze zijn in staat diepe verbazing bij luisteraars te veroorzaken en bieden precies het verbazingwekkende effect dat met hun hulp kan worden bereikt. In traditionele harmonieën worden parallelle octaven en kwinten meestal vermeden, maar om een ​​modern geluid te creëren is het de moeite waard om van deze regel af te stappen. Het begrijpen van de stemvoering en parallelle beweging van stemmen, evenals het zorgvuldige en redelijke gebruik van parallelle harmonieën, kan de muziek verrijken met nieuwe, interessante bewegingen. Laten we eens kijken naar drie manieren om parallelle harmonieën te gebruiken die afwijken van de traditionele regels die in de 18e eeuw werden vastgelegd.

Parallelle beweging

De belangrijkste en eenvoudigste vorm van parallellisme in muziek is parallelle beweging.
Bij deze benadering ligt de nadruk niet op het gelijktijdig stijgen of dalen van akkoorden, maar eerder op de intervalrelaties tussen noten. Dit is een belangrijk aspect waarmee rekening moet worden gehouden bij het gebruik van parallelle bewegingen in een muzikale compositie. In dit geval zien we dat de noten niet noodzakelijkerwijs dezelfde richting volgen. De toon van het muziekfragment blijft echter stabiel (in dit voorbeeld is dat F majeur) en de klanken combineren harmonieus met elkaar. Hoewel dit voorbeeld niet volledig kan worden geclassificeerd als parallelle harmonie, biedt het een goed startpunt voor het leren van deze techniek. Nadat u de basisprincipes van dit voorbeeld hebt begrepen, kunt u zich verder verdiepen in de studie van de fijne kneepjes en technieken van parallelle harmonieën.

Parallelle intervallen

In dit geval blijft niet alleen het interval tussen de hoofdnoten van het akkoord behouden, maar ook de afstand tussen elke noot waaruit het akkoord bestaat.
Het is niet nodig om parallelle intervallen te beperken tot alleen standaard drieklanken of regelmatige stabiele intervallen. Je kunt experimenteren met het toevoegen van extra intervallen bovenop de laatste noten, zoals het gebruik van kwarten om complexe, gelaagde muzikale texturen te creëren. Individuele intervallen kunnen dissonant of zelfs disharmonisch klinken, maar in de context van muzikale beweging krijgt hun klank meer helderheid en betekenis.

Parallelle akkoorden

Als je eenmaal hebt geleerd hoe je basisbewegingen en intervallen moet gebruiken, is het tijd om een ​​meer geavanceerde techniek te leren, namelijk het gebruik van parallelle akkoorden.
Deze techniek wordt gebruikt in verschillende muziekgenres, variërend van popmuziek en dancetracks tot jazz en rock. Als extra activiteit kun je het werk van componisten als Claude Debussy of Maurice Ravel bestuderen om beter te begrijpen hoe parallelle akkoorden in de praktijk worden gebruikt. Bij de parallelle akkoordtechniek verplaatst elke noot in een akkoord dezelfde afstand, of het nu een halve toon omhoog gaat of omlaag naar een specifieke noot, terwijl de intervalrelaties tussen de afzonderlijke akkoorden behouden blijven.
Dit creëert een stijgende of dalende akkoordprogressie die dezelfde of een vergelijkbare structuur heeft, waarbij traditionele harmonieregels worden genegeerd. Als je bijvoorbeeld met een mineur-non-akkoord begint, moeten alle daaropvolgende parallelle akkoorden ook mineur-non-akkoorden zijn. Dit vereist mogelijk het gebruik van akkoorden buiten de hoofdtoonsoort van de compositie, maar dit is een normale praktijk bij deze benadering.

Conclusie

Als je experimenteert met parallelle harmonieën in je muziek, begin dan eenvoudig: gebruik ze spaarzaam en alleen waar het echt nodig is. Het opnemen van melodieën met parallelle akkoordbegeleidingen kan uw muziek enorm verrijken en onverwachte en verrassende muzikale momenten creëren, vooral midden in een compositie. Het kan ook extra aandacht trekken van luisteraars op plaatsen waar traditionele harmonie niet hetzelfde effect kan bereiken.