Akkoordprogressies

Het onder de knie krijgen van de kunst van het schrijven van een popsong kan een enorme klus zijn, bijna alsof het een mysterie is dat alleen bekend is bij doorgewinterde songwriters en producers. Maar zoals bij elk ingewikkeld recept, wordt het veel gemakkelijker om de structuur ervan af te breken als je eenmaal de essentiële ingrediënten van een hit begrijpt. Haal de geavanceerde productietechnieken en sprankelende zang weg, en je zult zien dat veel popsongs gebaseerd zijn op vergelijkbare structuren, melodieuze hooks en akkoordprogressies.

In deze gids concentreren we ons op enkele van de meest populaire akkoordprogressies die vaak voorkomen in popmuziek. Deze akkoorden zijn direct herkenbaar, en als je ze eenmaal onder de knie hebt, plus een vleugje creativiteit, kun je je eigen pakkende deuntjes creëren.

Voor degenen die op zoek zijn naar inspiratie met akkoorden, bieden de producten van Native Instruments een grote verscheidenheid aan vooraf ingestelde akkoordpatronen om mee aan de slag te gaan. De Chord Mode van MASCHINE biedt bijvoorbeeld een gemakkelijke manier om interessante harmonische sequenties te verkennen. Veel Native Instruments-tools zijn uitgerust met kant-en-klare akkoorden en riffs, waardoor je er gemakkelijk in kunt duiken. Of je nu op zoek bent naar op gitaar gebaseerde progressies, keyboardharmonieën of strijkersarrangementen, je vindt de juiste akkoorden en motieven om ideeën voor uw lied op te wekken.

In onze audiovoorbeelden gebruikten we CONTACTSLEUTELS, maar je kunt eenvoudig meedoen door je eigen instrumenten te gebruiken of een aantal gratis tools voor het maken van muziek die worden genoemd in de popmuziektoolkit van Max Tundra.

Wat zijn akkoordprogressies?

Een akkoordprogressie, of harmonische reeks, is een reeks akkoorden die harmonie creëert en als basis dient voor een melodie. In de westerse muziek spelen akkoordprogressies sinds het klassieke tijdperk een sleutelrol en vormen ze tot op de dag van vandaag een essentieel onderdeel van populaire genres als pop, rock, jazz en blues. In deze stijlen helpen akkoordprogressies het karakter en de klank van een stuk te definiëren, en ondersteunen ze de melodische en ritmische elementen ervan.

In tonale muziek helpen akkoordprogressies de toonsoort of tonaliteit van een stuk vast te stellen. Een veel voorkomende progressie, zoals IV-vi-IV, wordt in de klassieke muziektheorie bijvoorbeeld doorgaans genoteerd in Romeinse cijfers, waardoor muzikanten de functie van elk akkoord kunnen herkennen, ongeacht de toonsoort. In populaire muziek worden deze progressies vaak alleen door akkoordlabels genoemd. Dezelfde progressie in de toonsoort E ♭ majeur zou bijvoorbeeld worden geschreven als E ♭ majeur – B ♭ majeur – C mineur – A ♭ majeur.

In rock en blues gebruiken muzikanten ook vaak Romeinse cijfers om akkoordprogressies aan te duiden, waardoor het gemakkelijker wordt om een ​​nummer in welke toonsoort dan ook te transponeren. Een bluesprogressie van 12 maten wordt bijvoorbeeld meestal opgebouwd rond de I-, IV- en V-akkoorden, waardoor het voor een ritmesectie of band gemakkelijk is om op commando naar de gewenste toets te schakelen. Als de bandleider deze progressie in de toonsoort B♭ majeur oproept, zouden de akkoorden luiden: B♭ – B♭ – B♭ – B♭, E♭ – E♭ – B♭ – B♭, F – E♭ – B ♭ – B♭.

De complexiteit van akkoordprogressies varieert per genre en tijdperk. Veel pop- en rocknummers uit de late 20e en vroege 21e eeuw zijn gebouwd op relatief eenvoudige progressies, terwijl jazz, vooral de bebop, vaak veel complexere progressies bevat, soms met wel 32 maten met meerdere akkoordwisselingen per maat. Funk is daarentegen meer groove- en ritmegericht en draait vaak rond een enkel akkoord gedurende een heel stuk, waarbij ritme boven harmonie wordt benadrukt.

Voordat u begint: maak uzelf vertrouwd met de basisbeginselen van akkoorden

Voordat je je gaat verdiepen in het creëren van akkoordprogressies, is het essentieel om te begrijpen wat akkoorden zijn. Een akkoord is een combinatie van drie of meer noten van een bepaalde toonladder, die samen worden gespeeld om een ​​harmonieus geluid te creëren. Akkoorden worden benoemd op basis van hun grondtoon en type, zoals majeur, mineur of septiem. Een C-majeurakkoord bestaat bijvoorbeeld uit de noten C, E en G. Als we het hebben over akkoordprogressies, bedoelen we een reeks verschillende akkoorden die achter elkaar worden gespeeld. Deze progressies worden vaak weergegeven door Romeinse cijfers, die de intervallen tussen akkoorden en hun relatie tot elkaar aangeven. Als je een opfriscursus nodig hebt over de basisbeginselen van de muziektheorie, bekijk dan gerust onze gids over de grondbeginselen van akkoorden en harmonieën.

Maak je geen zorgen als dit allemaal een beetje technisch klinkt; we zullen naar bekende popsongs verwijzen om je te helpen deze akkoorden in actie te horen. We raden ook aan om Hooktheory en de TheoryTab-database te gebruiken, waar je akkoordenbeelden voor populaire liedjes kunt zien en er tegelijkertijd naar kunt luisteren.

I IV V (1 4 5) Progressie

De I iv V -progressie is een van de meest herkenbare. Zelfs als je geen muziektheorie kent, heb je het waarschijnlijk gehoord in nummers als Ritchie Valens 'La Bamba (1958), Bob Dylan's Like A Rolling Stone (1965), of The Ramones' Blitzkrieg Bop (1976). Dit patroon is gebouwd rond drie grote akkoorden en creëert een helder, energiek geluid. Zodra je de twee soorten barreakkoorden op de gitaar beheerst, kun je gemakkelijk duizenden nummers spelen op basis van deze progressie. Het is geschikt voor rock, pop, country en vele andere genres.

IV vi iv (1 5 6 4) progressie

Deze progressie staat bekend als de "vier magische akkoorden" omdat deze in zoveel hits verschijnt. Het is de basis van Jason Mraz's Ik ben de jouwe, stop niet met de reis van Believin, The Beatles 'Let It Be It Be, Bob Marley's No Woman No Cry, U2's met of zonder jou, Lady Gaga's Poker Face en tientallen andere composities. De populariteit wordt verklaard door zijn uitgebalanceerde geluid, dat geschikt is voor zowel lyrische ballads als ritmische popnummers. Als je zelf wilt zien hoe veelzijdig deze progressie is, bekijk dan de beroemde video vier akkoorden per Axis van Awesome - het bevat tientallen nummers die op deze reeks zijn gebouwd.

VI IV IV Progressie

Deze progressie is vergelijkbaar met IV VI IV, maar het begint met een klein akkoord, waardoor het melancholischer klinkt. Deze volgorde van notities verandert de perceptie van de melodie, waardoor een zachtere en meer emotionele sfeer ontstaat. Dit schema is te vinden in zulke beroemde composities als Afrika door Toto en Boulevard van Broken Dreams by Green Day. Vanwege zijn expressieve aard is het geweldig voor ballades en lyrische liedjes.

II VI progressie (2 5 1)

Deze akkoordprogressie is populair in jazz en wordt vaak gebruikt als een harmonische basis voor veel normen. Het is te vinden in Take the A -trein van Duke Ellington en zachtjes, zoals in een ochtend zonsopgang, die werd uitgevoerd door muzikanten zoals John Coltrane en Sonny Rollins. De II VI -progressie dient als een soort brug terug naar het tonische akkoord, maar in sommige nummers, zoals zondagochtend door Maroon 5, wordt het de basis van de hele compositie.

VI II VI (6 2 5 1) Progressie

Dit patroon is gebaseerd op de cirkel van vijfden en creëert een soepele, natuurlijke akkoordprogressie. Het wordt een "circulaire progressie" genoemd en wordt al tientallen jaren in muziek gebruikt. Een van de beroemdste voorbeelden is George Gershwin's I Got Rhythm (1931). Zeventig jaar later is hetzelfde patroon te horen op het eiland van Weezer in de zon. Deze variatie van de akkoordprogressie werkt goed in zowel jazzarrangementen als moderne popcomposities.

Pachelbel -progressie: hoe een oude harmonie popmuziek veroverde

Sommige akkoordprogressies overleven de eeuwen, en de Pachelbel -progressie is zo'n voorbeeld. Het is gebouwd volgens het Patroon IV VI III IV I IV V (1 5 6 2 4 1 4 5) en was populair lang vóór de komst van moderne muziek. Componist Johann Pachelbel gebruikte het voor het eerst in canon in D in de 18e eeuw, maar na verloop van tijd migreerde het naar tientallen pophits.

Deze progressie wordt niet alleen in nummers gebruikt - de melodie wordt vaak letterlijk herhaald. Een van de meest opvallende voorbeelden zijn herinneringen van Maroon 5, waar het motief bijna volledig gebaseerd is op canon in D. Op zijn beurt bespot Hook by Blues Traveler zelfs de stereotypen van moderne popcomposities die op deze progressie zijn gebouwd.

Hoewel het basisschema ongewijzigd blijft, hebben sommige banden het aangepast aan hun stijl. Green Day's Basket Case en Aerosmith's Cryin 'gebruiken dezelfde basisstructuur, maar in plaats van terug te gaan naar het IV -akkoord na de I, gaan ze meteen naar de V, waardoor een energiek geluid ontstaat.

De progressie van Pachelbel is zo gewoon geworden dat het hele humoristische video's heeft voortgebracht. Als je genoten hebt van Axis of Awesome's Four Chords, wil je misschien Rob Paravonian's Pachelbel Rant bekijken, een satirische medley over hoe hetzelfde muzikale patroon wordt herhaald in talloze liedjes.

Doo-wop progressie: van de jaren 50 tot heden

De I VI IV V (1 6 4 5) akkoordprogressie, bekend als de doo-wop progressie, is een van de meest herkenbare in populaire muziek geworden. Het is te horen in composities van verschillende genres, van klassiekers uit de jaren 50 tot moderne hits. Deze akkoorden vallen samen met de zogenaamde asprogressie, maar zijn in een andere volgorde gerangschikt, die een karakteristiek zacht geluid creëert, ideaal voor lyrische en romantische melodieën.

Een van de beroemdste nummers met behulp van deze progressie is Earth Angel van The Penguins (1954). De eenvoudige maar expressieve akkoordprogressie benadrukt de soulvolle vocale harmonieën die het kenmerk van het doo-wop-tijdperk werden. Een ander klassiek voorbeeld is Heart and Soul, een populair pianoduet dat gemakkelijk op de witte toetsen kan worden gespeeld als je de sleutel van C kiest.

De eenvoud van de progressie voorkomt niet dat deze in een breed scala aan genres wordt gebruikt. Elton John gebruikte het in Crocodile Rock (1972) en bracht een nostalgische sfeer van de jaren 50 over. In de jaren 90 vormde het de basis van het indie-folk volkslied in het vliegtuig over de zee door het neutrale melkhotel.

In de 21e eeuw is de doo-wop progressie nog steeds in vraag. Ed Sheeran gebruikte het in perfecte, dj khaled in I'm The One, Taylor Swift in Me!, En papa Yankee in Dura. Ondanks honderden nummers die op dit schema zijn gebouwd, heeft nog niemand een grootschalige medley samengesteld die al deze nummers verenigt, maar de interesse in de progressie vervaagt niet.

Diatonische en modale akkoorden: hoe onverwachte harmonieën werken

De meest populaire akkoordprogressies zijn gebaseerd op diatonische akkoorden, dat wil zeggen akkoorden die tot dezelfde sleutel behoren. Soms gebruiken componisten echter modale afwisselende akkoorden - harmonieën die verder gaan dan de verwachte structuur. Dergelijke akkoorden creëren het effect van verrassing en geven de melodie een speciale stemming.

Een van de meest voorkomende voorbeelden is het IV -akkoord, dat vaak wordt gebruikt om een ​​melancholisch of zelfs dramatisch geluid te creëren. Het is te horen in de geen verrassingen van Radiohead - dit akkoord speelt een sleutelrol in de herkenbare arpeggio in de intro.

The Beatles gebruikten deze techniek ook uitgebreid, vooral op de album Rubber Soul. In mijn leven helpt het IV -akkoord de nadruk te leggen op de emotionaliteit van de lijn "in mijn leven, ik hield meer van je", en in het niets man creëert het een speciaal geluid op het moment "Al zijn niets plannen voor niemand maken".

Cadans ♭ vi ♭ vii i: akkoorden die een gevoel van overwinning creëren

Bepaalde akkoordprogressies roepen specifieke emoties op in de luisteraar, en de ♭ vi ♭ vii i cadans is zo'n voorbeeld. Het is te horen in soundtracks van videogames, vooral in momenten van triomf, zoals na het voltooien van een moeilijk niveau. Het creëert hetzelfde gevoel van voltooiing en plechtigheid in muzikale composities.

Deze beweging is niet alleen te vinden in game -soundtracks, maar ook in populaire muziek. In het nummer met een beetje hulp van mijn vrienden door The Beatles, kun je dit harmonische apparaat horen. De eigenaardigheid is dat het de melodie een krachtig, zelfverzekerd geluid geeft, waardoor het effect van een triomfantelijke finale wordt gecreëerd.

Een ander interessant akkoord dat de perceptie van muziek beïnvloedt, is ♭ iimaj7. Het wordt vaak gebruikt voordat het terugkeert naar I om de resolutie te verbeteren en de overgang expressiever te maken. Dit akkoord is vooral populair in de jazz, waar het wordt gebruikt om een ​​lichte vertraging te creëren vóór het hoofdakkoord van de sleutel.

Rock en alternatieve muziek gebruiken deze techniek ook. Radiohead's Everything's Everything op zijn juiste plaats en piramidesong lenen bijvoorbeeld het ♭ iimaj7 -akkoord uit de Phrygische modus, waardoor de nummers een iets donker en mysterieus geluid krijgen, hoewel ze in een belangrijke sleutel blijven.

Chord Progressie I III IV IV: De creatieve lijn tussen inspiratie en lenen

Chord Progressie I III IV IV: De creatieve lijn tussen inspiratie en lenen

Het geval van Radiohead en Lana del Rey

Een van de beroemdste gevallen met betrekking tot de III IV IV -progressie gebeurde met Radiohead. Hun hit Creep bleek te veel te lijken op het nummer The Air That I Breathe (1972) van Albert Hammond en Mike Hazelwood, wat leidde tot een rechtszaak en de opname van de originele auteurs onder de auteursrechthouders.

Jaren later herhaalde de situatie zich: Lana Del Rey gebruikte dezelfde harmonie in Get Free (2017), wat leidde tot een conflict met de uitgever van Radiohead. Hoewel de zaak niet naar de rechtbank ging, benadrukt het feit dat de reeks controversiële was hoe belangrijk nuances in regeling en melodie zijn.

Hoe te voorkomen dat u wordt gekopieerd?

Akkoordprogressies zijn slechts het basis van een lied, maar om te voorkomen dat ze worden beschuldigd van kopiëren, is het belangrijk om andere elementen uniek te maken:

• Variëren het ritme en de manier van prestaties;
• Maak een originele melodische lijn;
• Voeg niet-standaard arrangementoplossingen toe.