Cirkel van kwinten

Een van de belangrijkste concepten in de muziek is de kwintencirkel. Dit is een soort basis (grafisch schema) die helpt bij het correct bepalen van de meest geschikte toonsoort voor een bepaalde compositie. Deze methode wordt niet alleen gebruikt door ervaren componisten, maar ook door muzikanten zelf, maar ook door producenten. Zo'n tool is een uitstekende "helper", waardoor je snel en nauwkeurig de tekenen van tonaliteitsverandering kunt bepalen.

We zullen in dit materiaal de details van de kwintencirkel analyseren, de principes die in de constructie ervan liggen. Laten we eens kijken of dit schema geleerd moet worden; voor wie het nodig is, in welke gevallen het van toepassing is. Laten we de belangrijkste praktische punten analyseren. Zorg ervoor dat u de historische oorsprong bespreekt.

Wat is een kwintencirkel?

Elke muzikale compositie bestaat uit tonaliteiten. Ze worden allemaal gepresenteerd in verschillende toonhoogtes, in majeur-mineur temperamenten. De mogelijkheid van een grafische weergave (in de vorm van een cirkel) werd onthuld tijdens hun gedetailleerde studie. Zo werd een chromatisch geluidssysteem aangewezen, waarvan de essentie in een bepaalde kwintenreeks ligt. Vandaar de naam: de kwintencirkel. Naar het beste van een eenvoudige versie van de weergave van 12 noten van de chromatische groep.

Er zit een praktische kant aan het schrijven van muziek. Dit is hoe een componist met een goed muzikaal oor de melodie en reproductie van geluiden op het gehoor waarneemt. Zodat het proces van het maken van een track niet in een opwelling gebeurt, wordt een theoretische basis toegepast. De kwintencirkel is zo'n element. Het beschreven grafische systeem lijkt misschien erg ingewikkeld voor iemand die net begint met het spelen van muziek. Voor welke doeleinden is het echter de moeite waard om het onder de knie te krijgen (waarom de kwintencirkel bestuderen en begrijpen):

• veelgebruikte theoretische basis;
• begrip van muzikale tonaliteit;
• verbeterde compositie van muzieknotaties;
• het schrijven van correctere en melodieuzere nummers;
• gedetailleerde studie van patronen;
• het verbeteren van vaardigheden en professionaliteit;
• communicatie met collega’s in een begrijpelijke ‘taal’.

De constructie van de cirkel ziet er als volgt uit. Eerst wordt een bepaalde opmerking gemaakt. Het kan vrijwel elk zijn. Laten we bijvoorbeeld “D” nemen. Vervolgens worden, terwijl ze over het veld bewegen, uniforme segmenten afgezet – kwinten. Elke kwint is gelijk aan 3,5 tonen of 5 stappen. Het eerste vijfde is dus DG. Het proces van het toevoegen van kwinten wordt twaalf keer herhaald. Daarom past een cilindrische cirkel voor grafische weergave het beste. Hieronder vertellen we je meer over het ontcijferen van de kwintencirkel.

De belangrijkste componenten van de cirkel zijn akkoorden, noten, mineur, majeur, toonsoorten en andere elementen.

Geschiedenis van uiterlijk

Geleerden en denkers bestuderen al sinds de oudheid de muziektheorie. Velen hebben geprobeerd een systeem te ontwikkelen dat zou helpen bij het definiëren van de basisregels die verband houden met noten, tonaliteit en verschillende geluiden. Pythagoras, een beroemde oude Griekse wetenschapper, introduceerde voor het eerst het idee, dat sterk lijkt op de moderne kwintencirkel. Hij deelde zijn beslissing in de VI eeuw voor Christus. De wetenschapper had grote sympathie voor reguliere geometrische figuren. Daarom probeerde hij op deze manier oplossingen voor verschillende taken weer te geven. Hij wist dat geluid bepaalde tonen (toonhoogte) had. Zelfs toen geloofde men dat er twaalf hoofdsleutels waren. Dienovereenkomstig werden de punten op de cirkel gemarkeerd (naar analogie met de wijzerplaat). Ze waren met elkaar verbonden door driehoeken, die hun kruisende hoekpunten waren.

De volgende vermelding, zeer vergelijkbaar met de moderne kwintencirkel, van een schematische weergave van het sleutelsysteem in de vorm van een cirkel is te vinden in de werken van Nikolai Diletsky. We praten in het bijzonder over zijn manuscript 'Musician Grammar', dat in 1679 werd voltooid en gepubliceerd. De cirkel werd daarin het 'wiel van vrolijke muziek' genoemd. Het principe van de opstelling en markeringen van mineur en majeur toonsoorten was vergelijkbaar. In het Oudkerkslavisch werd ‘musikia’ vertaald als ‘muziek’. Het manuscript is in de eerste plaats geschreven voor predikanten, leden van de koren.

Onder de klassieke componisten van onze tijd was Johann Sebastian Bach de eerste die de kwintencirkel actief gebruikte in zijn werken. In veel bekende werken wordt een gelijkwaardige en consistente tonaliteit aangegeven, waardoor de compositie melodieus kan zijn. De artistieke cilindrische cirkel wordt beschreven in de verzameling fuga's en preludes Das Wohltemperierte Klavier. Preludes van Dmitri Sjostakovitsj, Frederic Chopin en vele andere beroemde componisten werden uitgevoerd binnen de cirkel van kwarten en kwinten.

Nikolaj Rimski-Korsakov bracht een belangrijke aanvulling op de interpretatie. Hij stelde voor om de sleutels te verdelen op basis van de mate van hun relatie. Als er één stap tussen zit, dan is dit de 1e graad, met twee stappen – de 2e graad, met drie stappen – de 3e graad. In het eerste geval worden de toonsoorten als gerelateerd beschouwd: de mineur en major verschillen met één teken van de oorspronkelijke waarde.

Zo'n universeel systeem ontstond grotendeels omdat alle mensen die betrokken waren bij muziek en het schrijven ervan één enkel systeem nodig hadden. Een variant waarbij het mogelijk zou zijn om snel akkoorden en toonsoorten rond de compositie te bouwen. Zonder de noodzaak van een lange en pijnlijke selectie van noten.

De cirkel ontcijferen

Het lijkt misschien meteen dat dit een soort hogere wiskunde is. Het is echter de moeite waard om er wat tijd aan te besteden, want na deze toonsoortwisseling zullen de akkoorden geen problemen opleveren. Je kunt ze naar eigen goeddunken aanraken en zelfs ermee jongleren.

De betekenis van de grafische cirkel ligt in de volgorde. Namelijk een geverifieerd systeem van sleutels (modi), die door een vijfde van elkaar zijn gescheiden. Tegelijkertijd worden ze gekenmerkt door een uitstekend teken van verandering (nog één).

Voor een beter begrip en een begrijpelijkere uitleg moet het grafische diagram worden opgevat als cilindrische cirkels. In sommige variaties kunt u de toevoeging van kleurenpaletten vinden. Iedereen definieert voor zichzelf logische markeringen, waardoor ze de fijne kneepjes en patronen van de kwintencirkel beter kunnen onthouden en begrijpen.

In standaardvolgorde bestaat de kwintencirkel uit drie secties:

1. Muzieksleutels (en hun handtekeningen);
2. Hoofdletters (aanduiding van de hoofdtoetsen);
3. Kleine letters (aanduiding van mineurtoonsoorten).

Bovendien worden regio's met dezelfde toonsoort (twee toonsoorten) onderscheiden – enharmonische equivalenten. Dankzij de eenheid van het systeem is de cirkel gesloten. Het kan in totaal verschillende werken worden gebruikt in zijn genre en richting. De overeenkomstige theoretische basis stelt ons in staat vast te houden aan de relatie tussen majeur-mineur toonsoorten.

F, C, G, D, A, E, B – dit is precies de volgorde waarin kruisen in de toonsoort worden opgebouwd. Het is altijd hetzelfde. Tussen deze noten wordt een stap gelegd – de zogenaamde ‘zuivere kwint’, gelijk aan 3,5 tonen. Bovendien wordt elke volgende tonaliteit gekenmerkt door één teken meer. De tonaliteit verschilt van elkaar met een stap naar een zuivere kwint. Op dezelfde manier verschillen de kruizen aan de sleutel van elkaar.

Vaak wordt de kwintencirkel de vierde vijfde cirkel genoemd. Het gaat allemaal om de mogelijkheid om een ​​soortgelijk schema (cirkel) te construeren met behulp van kwarts – in plaats van kwinten. Dat wil zeggen, er wordt een notitie gemaakt, verlaagd met 2,5 tonen. Verder is het proces met het nootzout in alles identiek.

Lijnen verbinden de noten. Ze staan ​​op gelijke afstand van een halve toon. Als u met de klok mee rond de kwintencirkel beweegt, kunt u de stappen tellen en de gewenste sleutel verkrijgen. Zo kun je het aantal scherpe karakters op een bepaald moment begrijpen. Platte borden worden in omgekeerde volgorde (tegen de klok in) geteld.

De mineur- en majeurtoonsoorten zijn parallel gerangschikt (1,5 tonen lager). Dat wil zeggen, aan de buitenkant van de kwintencirkel bevinden zich hoofdzakelijk de majeurtoetsen, en aan de binnenste mineur.

Hoe gebruik je de kwintencirkel?

We hebben hierboven de belangrijkste elementen en het principe van het ontcijferen van de kwintencirkel beschreven. Voor wie is het bedoeld? In principe voor alle componisten. Meestal wordt het gebruikt door beginnende muzikanten. Het grafische systeem wordt beschouwd als een spiekbriefje, dat kleine en grote toonsoorten weergeeft, evenals het aantal mollen en kruizen in de toonsoort.

Dit zijn de belangrijkste toepassingen voor de kwintencirkel:

1. Definitie van borden bij de sleutel;
2. Verduidelijking van gerelateerde sleutels;
3. Definitie van sleutels door noten;
4. Omzetting;
5. Modulatie;
6. Muziek componeren (in de uitgebreide zin).

In één geval worden tekens berekend in de toonsoort F-mineur. In de andere wordt de tonaliteit van de compositie onthuld door noten. Als u soortgelijke toonsoorten wilt definiëren, bijvoorbeeld voor A majeur, wordt ook de kwintencirkel gebruikt. Je kunt met zijn hulp de toon van het ene stuk naar het andere overbrengen. Er wordt onder andere gemoduleerd (volgens gerelateerde toonsoorten), de dominante en subdominante worden bepaald. Dit alles is nodig bij het professioneel schrijven van muziek.

Hier volgt een uitleg van een van de meest gebruikte technieken: transpositie.

Laten we een situatie nemen waarin u een bekend liedje wilt zingen, maar de min (arrangement) past niet helemaal bij uw timbre. Daarom besluit je zelf het deuntje op de gitaar te spelen. De kwintencirkel komt goed van pas om over te zetten naar de gewenste toonsoort (transpositie).

Je gebruikt het juiste akkoordpatroon en de juiste volgorde door een cirkeldiagram toe te passen. Als je met de klok mee draait, krijg je de volgende sleutel; tegen de klok in is de vorige sleutel. Als onderdeel van het geluid van de song zullen de akkoorden veranderen, maar de functie blijft behouden. De kwintencirkel wordt rondgedraaid totdat de toonsoort en akkoorden overeenkomen met uw stem en timbre.

Muziek componeren is een heel divers proces. Laten we ter begrip en als voorbeeld het beperkte deel ervan nemen: lenen.

Laten we zeggen dat je het motief kent, maar de akkoorden die erin worden gebruikt zijn niet genoeg voor jou. Je wilt de melodie diversifiëren en verrijken, ongebruikelijker en origineler maken. Ook hier is de kwintencirkel geschikt. Let op: twee aangrenzende toetsen zijn ideaal voor het lenen van akkoorden. Als je goed naar het diagram kijkt, namelijk naar de toonsoorten G majeur en C majeur, vallen 4 veelvoorkomende akkoorden op. De mogelijkheden zijn echter niet daartoe beperkt. Met de kwintencirkel kunnen muzikanten en componisten zelfstandig experimenteren. In elke volgorde en variatie.

Wat moet je weten om de kwintencirkel te gebruiken?

Het is belangrijk om drie punten te begrijpen en te onderscheiden:

1. Intervallen;
2. Tonaliteit;
3. Ongelukken.

Intervallen

In een vereenvoudigde uitleg worden intervallen beschouwd als de afstand tussen twee noten. In klanktermen is dit de correlatie van noten op het pianotoetsenbord (met behulp van tonen en halve tonen). In de standaardvorm komt één halve toon bijvoorbeeld overeen met één toets. Het vergt meer oefening om intervallen correct op het toetsenbord te tellen. Het is echter belangrijk om dit te doen op basis van de theoretische basis: de kwintencirkel.

In een andere context worden muzikale intervallen beschouwd als combinaties van twee geluiden. Er zijn twee soorten:

• Melodisch interval (opeenvolgende geluiden);
• Harmonisch interval (gelijktijdige geluiden).

Tonaliteit

De toonhoogte van het werk, die gebaseerd is op de positie van de fret (vanaf een bepaalde noot). Sommigen noemen het de binding van een toonladder aan een specifiek gebied. Heel vaak zie je hoe zangers, wanneer ze ongemakkelijk optreden, vragen om de compositie met een bepaalde tonaliteit te verhogen of te verlagen. De ligging op grote hoogte van het muziekbereik beïnvloedt de melodie- en klankcombinatie van de melodie.

Ongelukken

Als je muzieknotatie kent of hebt gezien hoe het eruit ziet, stel je dan de gebruikte tekens voor. Ze komen overeen met de zwarte toetsen op de piano of knopaccordeon. Een methode om de toonhoogte van een geluid te verhogen of te verlagen zonder de naam ervan te veranderen.

Gebruik intervallen om een ​​kwintencirkel te bouwen

Intervallen (tonaliteit) zijn direct gecorreleerd met de kwintencirkel. Dit is een krachtige manier om alle twaalf noten zo te rangschikken dat ze op dezelfde afstand van elkaar liggen.

Je moet voorzichtig zijn met akkoorden en toonsoorten die zich in de buurt bevinden. Voor onverlichte en niet erg geavanceerde luisteraars kunnen ze eigenlijk bijna hetzelfde klinken. Alleen een specialist zal het verschil merken. Binnen het kader van absolute harmonie en consonantie van de elementen van de melodie zullen er echter bepaalde verschillen zijn.

Een eenvoudig voorbeeld: de toonsoorten D majeur en A majeur bevatten zes noten. Qua geluid zijn ze identiek. Om deze reden verloopt de overgang ertussen soepel, zonder dissonantie. Omgekeerd worden de toonsoorten Es en A majeur gekenmerkt door één gemeenschappelijke toon. Daarom is de overgang daartussen onlogisch.

Bij het gebruik van de kwintencirkel moet men zich laten leiden door de nabijheid van de gegeven toetsen. Hoe nauwer de mate van hun relatie, hoe correcter ze samen klinken.

Hoe is het allemaal verbonden?

De eigenaardigheid van de kwintencirkel is dat het geen natuurlijk fenomeen is, maar een speciaal gecreëerd schema. Een bepaalde veelgebruikte variant die wordt gebruikt door muzikanten en componisten. De kwintencirkel wordt in zijn essentie en formaat beschouwd als een complex instrument. Als je niet alleen de basis, de theoretische basis, maar ook de geheimen van muziek wilt begrijpen, moet je dit instrument zeker beheersen.

Met behulp van een cirkel met twaalf op gelijke afstanden geplaatste markeringen kunt u alle twaalf tonen zo rangschikken dat ze zich op dezelfde afstand van elkaar bevinden. De kwintencirkel wordt vaak gebruikt om duidelijke baslijnen te creëren. Dankzij de beschreven techniek komt de reeks akkoorden consonant en harmonieus naar voren.

Diensten en hulpmiddelen waarmee u de interactieve kwintencirkel kunt gebruiken, zijn ontworpen om composities in verschillende toonsoorten over te zetten, toonsoorttekens te corrigeren, de constructie van toonladders en modi te begrijpen en akkoordprogressies onder de knie te krijgen.

Er zijn tal van websites en technische oplossingen op internet te vinden. U kunt de meest geschikte kiezen. Op de weergegeven (gemarkeerde) sector zijn bijvoorbeeld 3 mineur- en 3 majeurakkoorden gemarkeerd. Als je bij het spelen van een melodie strikt tussen de melodieën beweegt, zal het melodieus en mooi zijn. Je kunt ook de interactieve kwintencirkel gebruiken om tussen toonsoorten en andere akkoorden te schakelen, of je eigen akkoorden op papier tekenen.

Is het beheersen van de kwintencirkel zo nodig?

Er zijn veel muzikale kenmerken. Het is onmogelijk om ze allemaal onder de knie te krijgen. Bovendien verschijnen er voortdurend nieuwe. Er is echter een bepaalde basis waar de meeste muzikanten (componisten) zich aan houden en gebruiken. Er zijn velen die muziek “vanuit het hart” schrijven. Zo’n ‘autodidact’ pakt soms heel goed uit. Stel je nu eens voor hoeveel je vaardigheden, capaciteiten en muzikale eruditie zullen toenemen als je het instrument beheerst dat in het artikel wordt beschreven.

Je kunt de toon van de compositie bepalen, de juiste akkoorden kiezen en de beste klank bepalen – afhankelijk van de doelen, doelstellingen en genre. Met andere woorden, uw vermogen om muziek te schrijven wordt aanzienlijk verbeterd.

Kwintencirkel: conclusies

Het in het artikel beschreven tonaliteitssysteem (in de vorm van een cirkel met 12 elementen) is de belangrijkste en theoretische basis. Een dergelijke grafische weergave van de relatie tussen toonsoorten helpt de structuur van muzikale composities beter te begrijpen, vooral het westerse type. Bovendien maakt het helemaal niets uit in relatie tot het genre: klassiek, folk, rock, jazz, pop of een andere richting.

De muziek is ongelooflijk gevarieerd. Reeksen en reeksen zijn het gemakkelijkst weer te geven met behulp van een grafisch diagram – een kwintencirkel. Dit is het theoretische principe van de basisconstructie van toonsoorten, akkoorden en modi. Als je muziek componeert, vasthoudt aan harmonie in geluid en dit graag wilt bereiken, zal dit ‘spiekbriefje’ helpen. Met behulp van een cirkeldiagram kun je begrijpen welk akkoord en welke toonsoort de volgende moeten zijn; welke modus moet worden toegevoegd; hoe je de compositie origineler kunt maken. Op dezelfde manier kunt u correct bepalen naar welke sleutel u moet verhuizen.

Kwintencirkel wordt gebruikt voor een verscheidenheid aan muzikale taken. Het belangrijkste punt is het schrijven van een originele en compositorisch “rijke” melodie. Harmonie en klankbalans kun je bereiken met behulp van mineur- en majeurtoonsoorten, diverse (maar perfect met elkaar gecombineerde) akkoorden. De theorie lijkt misschien ingewikkeld. Het is beter om het tegelijkertijd te begrijpen en te oefenen. Daarom kun je een theoretische achtergrond opdoen, een handig hulpmiddel onder de knie krijgen en coole composities componeren (tracks in totaal verschillende genres).