Pianonoten

zijn er naast muzieknoten Dit systeem van symbolen wordt muzieknotatie genoemd.

Op het eerste gezicht kunnen deze benamingen angst veroorzaken, maar haast je niet om de moed te verliezen. In dit artikel zullen we kijken naar negen basisprincipes die nodig zijn voor het beheersen van muzieknotatie.

We zullen kijken naar de muzieknotatie voor de piano, maar maak je geen zorgen: het is hetzelfde als voor de trombone, balalaika of viool.

Opmerkingen

Vertaald uit het Latijn betekent de term "noot" "teken" of "merk". Noten zijn, net als de letters van het alfabet, grafische symbolen. Op de notenbalk vertegenwoordigt elke noot een bepaald geluid en de duur ervan. Door het verschijnen van het briefje buiten de notenbalk kunnen we alleen de duur ervan beoordelen. De duur van het geluid van een noot wordt de duur genoemd, en we zullen er nu over praten.

Let op de duur

Laten we ons, voordat we beginnen, de volgende situatie voorstellen: u krijgt een appel aangeboden en u wordt verteld deze zo snel mogelijk op te eten. Uiteraard zal dit enige tijd duren. Stel je nu voor dat je niet een hele appel krijgt, maar slechts de helft. Het is logisch om aan te nemen dat je de helft in de helft van de tijd kunt doen. En stel je nu voor dat je wordt aangeboden om slechts een kwart appel te eten – je kunt het vier keer sneller doen, enzovoort.

En laten we nu naar de belangrijkste duur kijken en hun namen zorgvuldig overwegen.

En zo ziet de verdeling van de noten eruit.

Een hele noot vertegenwoordigt de langste geluidsduur.

Een halve noot heeft een duur die twee keer zo lang is als een hele noot.

Een kwartnoot klinkt half zo lang als een halve noot en vier keer zo lang als een hele noot.

Een achtste noot heeft de helft van de duur van een kwartnoot, vier keer die van een halve noot, enzovoort. Om de tijd van een hele noot te vullen, moet je maar liefst acht achtste noten gebruiken (ook wel achtste noten genoemd).

Er zijn kortere duur, zoals zestiende, tweeëndertigste en vierenzestigste noten.

Achtste en kleinere duur kunnen worden gegroepeerd en hun uiterlijk zal dienovereenkomstig veranderen.

Hieronder ziet u een voorbeeld van het combineren van achtste noten in één groep.

Wat betekent maatsoort en wat is beat?

Elk muziekstuk heeft zijn eigen maatsoort. Wat wordt echter met dit concept bedoeld? Om dit te begrijpen, moeten we vertrouwd raken met de termen rimpel, breuk en meter.

Je bent waarschijnlijk wel eens naar concerten geweest waar het publiek de artiest begon te applaudisseren tijdens zijn optreden. Het klappen klinkt in eerste instantie misschien chaotisch, maar na een paar seconden begint iedereen tegelijk te klappen. Mensen voelen de pulsatie en klappen daarom ritmisch en synchroon. Het is deze regelmaat die de muzikale beweging kenmerkt en die we pulsatie noemen.

De puls heeft zijn eigen maateenheid, die een breuk wordt genoemd. De beats zijn ritmisch, maar hebben verschillende sterktes. Onder hen zijn er sterke en zwakke delen. De eerste tel is altijd sterk en wordt in rood weergegeven op de kaart. Zwakke beats worden in blauw weergegeven.

De volgorde van sterke en zwakke beats vormt de maatsoort van een muziekstuk. In dit voorbeeld zien we drie aandelen, maar dit is slechts één van de vele mogelijke opties.

De afstand tussen twee aangrenzende downbeats wordt een tel genoemd. In de notatie worden maten aangegeven met maatlijnen.

Nu we bekend zijn met de definities van metrum, tel en maat, kunnen we onze aandacht richten op het concept van de maatsoort.

De maatsoort van een muziekstuk is een structuur die lijkt op een wiskundige breuk, maar zonder scheidslijn. Hier zijn enkele voorbeeldgroottes:

Het bovenste getal in de maatsoort geeft aan hoeveel tellen er in één maat zitten.

Het onderste getal bepaalt de lengte van elke tel.

Het getal bovenaan geeft aan hoeveel tellen er in elke maat moeten worden geteld (bijvoorbeeld 2, 4, 3, 6, enzovoort).

Het getal onderaan bepaalt hoe lang de puls moet worden geslagen (bijvoorbeeld kwartalen, achtsten, enzovoort).

Hoewel de tellen gelijkmatig zijn, kunnen maten worden gevuld met noten van verschillende lengtes. Zo kunnen achtsten, zestienden, kwartalen en andere tijdsduren in één maat worden gecombineerd.

Accidentals – scherp, plat, bekar

Muzieknotatie bevat een verscheidenheid aan symbolen, waarvan sommige op hiërogliefen lijken. Laten we deze symbolen in meer detail bespreken.

In de muziek betekent verandering een verandering in de belangrijkste stappen van de tonaliteit. Deze stappen worden weergegeven door noten (Do, Re, Mi, Fa, Sol, La, Si). Het geluid van een stap kan omhoog of omlaag worden gewijzigd. Er zijn speciale borden ontwikkeld om deze veranderingen aan te geven:

Sharp – verhoogt het geluid van een noot met een halve toon.

Flat – verlaagt het geluid van een noot met een halve toon.

Een halve toon definieert de afstand tussen twee aangrenzende toetsen op een instrument.

De onderstaande afbeelding toont de opstelling van kruizen op een pianotoetsenbord.

Merk op dat de Es-toets zich in dezelfde positie bevindt als de F-toets. Dit komt door het feit dat er slechts een halve toon tussen zit. Zoals ik al zei, verhoogt de scherpe de noot met een halve toon, waardoor E scherp F wordt. Hetzelfde geldt voor C scherp, F vlak en C vlak.

Onderstaande afbeelding toont de ligging van de flats:

Merk op dat kruizen en mollen dezelfde toetsen bezetten. Dit betekent dat radiaal scherp eigenlijk gelijk is aan mi vlak. In zekere zin heb je gelijk: deze toetsen klinken hetzelfde, maar op papier moet hun opname de regels volgen die door de toetsen worden bepaald.

Hoe u kruizen en mollen correct schrijft

In tegenstelling tot hoe we de namen van noten en voortekens uitspreken, is de volgorde bij het opschrijven omgekeerd. Eerst wordt het toevallige teken aangegeven en vervolgens het briefje. Kijk eens:

Onder de tekenen van verandering is de bekar van bijzonder belang.

Bekar is een symbool dat de actie van zowel plat als scherp annuleert. Als u dit symbool vóór een noot ziet, betekent dit dat u een gewone witte toets moet spelen, dat wil zeggen een noot zonder wijzigingen. Zo ziet het bekar-symbool eruit:

Er is ook een dubbel scherp:

en dubbel plat:

Het eerste symbool ziet eruit als een kruis en verhoogt de noot met twee halve tonen (dat wil zeggen met een hele toon). Het tweede teken vertegenwoordigt twee mollen op rij en verlaagt de noot met twee halve tonen. Als er in een muzieknotatie een F-noot voorkomt met een dubbel scherp symbool, dan spelen we de G-noot op het instrument.

Dit lijkt misschien vreemd, want waarom zou je niet gewoon de G-noot gebruiken? Muziek heeft echter veel gemeen met wiskunde, en er zijn wetten die in acht moeten worden genomen. Daarom werden dubbelscherpe en dubbelplatte symbolen geïntroduceerd.

Treble- en bassleutel

Met behulp van een notenbalk kunnen we visueel bepalen welke klanken hoger en welke lager zijn, maar alleen in relatie tot elkaar.

Wat te doen als er maar één noot op de notenbalk staat? Hoe de hoogte bepalen? Om dit probleem te verduidelijken, moeten we het concept van een sleutel introduceren.

De sleutel is een symbool dat de positie van een bepaalde noot op de notenbalk definieert. Laten we dit eens nader bekijken.

In het huidige notatiesysteem zijn de noten op de notenbalk als volgt gerangschikt:

Merk op dat in de vioolsleutel de lage noten op extra regels worden geschreven, net als de hoge noten in de bassleutel. Stel je voor hoe de muzieknotatie eruit zou zien als er maar één sleutel in de muziek zou worden gebruikt. Er zijn 88 toetsen op de piano, en elk daarvan moet op de een of andere manier worden weerspiegeld in de notenbalk. In totaal zijn er echter slechts 5 lijnen beschikbaar. Dit zou leiden tot de noodzaak om veel extra linialen te gebruiken, wat lastig zou zijn voor visuele waarneming en het lezen van muziek.

Daarom stelde de muziektheoreticus Guido d'Arezzo in de 11e eeuw speciale symbolen voor: sleutels. De sleutels zijn gemaakt om als startpunt op de notenbalk te dienen en de noot aan te geven waarmee alle andere moeten worden gerekend.

U weet waarschijnlijk dat noten syllabische namen hebben (Do, Re, Mi…), maar ook kunnen worden aangegeven met letters uit het Latijnse alfabet. De noot zout wordt bijvoorbeeld aangegeven met de letter G. Het was deze letter die als basis diende voor het maken van de solsleutel.

Zoals je kunt zien, overspant de gekrulde hoofdlijn de tweede notenbalklijn. De sleutel vertelt ons dus dat de noot G op de tweede regel staat. Als we dit weten, kunnen we gemakkelijk de locatie van de resterende bankbiljetten bepalen.

Deze sleutel wordt “treble” genoemd vanwege het gebruik ervan in het bereik dat de viool speelt. Zo ziet de rangschikking van noten in de vioolsleutel in het eerste octaaf eruit.

De krul van de bassleutel kruist de vierde lijn van de notenbalk, en twee punten omlijsten deze aan beide zijden. Net als de vioolsleutel dient de bassleutel als referentiepunt – in dit geval de noot F. Als we dit weten, kunnen we gemakkelijk de locatie van de overige noten bepalen. In een klein octaaf bevinden ze zich in de volgende posities:

De bassleutel wordt ook wel de “F-sleutel” genoemd.

Pauzes in de muziek

In de muziek wordt het moment van stilte wanneer er geen geluid is, gewoonlijk een pauze genoemd. Net als bij noten kunnen rusten verschillende lengtes hebben. De namen van de rusten komen overeen met de namen van de notenduur, maar hun grafische weergave is anders. Hieronder staan ​​de hoofdrusten en de bijbehorende notenduur.

We waren het erover eens dat de pauze een moment van stilte is. Als je echter piano speelt en met slechts één hand pauzeert, hoor je geen echte stilte. Als je geïnteresseerd bent in het concept van muzikale stilte, raad ik je aan om naar een stuk van John Cage te luisteren genaamd “4.33”. In deze compositie produceren de muzikanten die het uitvoeren geen enkel geluid. In plaats daarvan voegt het publiek zich bij de omringende geluiden en vindt harmonie met de omgeving. De uitvoering van dit werk in de originele interpretatie is te vinden op internet.

Muzikale notenbalk – wat erop staat

Geluid heeft verschillende fysieke kenmerken, en een daarvan is de frequentie. In muziek wordt de frequentie van een geluid meestal toonhoogte of toonhoogte genoemd. Maar hoe kan je deze hoogte op papier weergeven?

Deze vraag werd aan het begin van de 11e eeuw beantwoord door de Italiaanse monnik, leraar en theoreticus Guido Aretinsky (Guido d'Arezzo). Hij stelde voor om geluiden van verschillende hoogtes af te beelden op parallelle linialen, de een onder elkaar. Dit systeem werd de notenbalk genoemd.

Houd er rekening mee dat de linialen worden beschouwd als van onder naar boven.

Schaal octaafbereik

Laat me je eraan herinneren dat er slechts zeven basisnoten zijn. Ze zijn achter elkaar gerangschikt: Do, Re, Mi, Fa, Sol, La, Si. Deze reeks wordt een schaal genoemd. Op school leren kinderen de regel: als de klanken in deze volgorde zijn gerangschikt, dan is dit een toonladder.

Deze reeks kan een oneindig aantal keren worden herhaald. De noot C wordt bijvoorbeeld gevolgd door nog een keer Do, enzovoort. De afstand tussen twee Do-noten, de ene onderaan en de andere bovenaan, wordt een octaaf genoemd (van het Latijnse woord voor acht).

En inderdaad, als we tellen: Do – 1, Re – 2, Mi – 3… Si – 7, dan zal de volgende noot na Si weer Do zijn en 8 heten. Het zal de eerste noot in het volgende octaaf zijn.

Historisch gezien zijn negen octaven het meest gebruikt in de muziek. Elk muziekinstrument, evenals de menselijke stem, heeft zijn eigen beperkingen in toonhoogte. Dat wil zeggen, elk van hen kan de laagste en de hoogste noot in zijn bereik produceren. De afstand tussen de uiterste noot in het onderste register en de uiterste noot in het bovenste register wordt het bereik genoemd. Elk instrument en elke stem heeft zijn eigen unieke bereik. Het bereik wordt meestal gemeten in octaven. Op een piano kun je bijvoorbeeld zeven volle octaven en twee onvolledige octaven vinden. Als u de toetsen dus achtereenvolgens van laag naar hoog bespeelt, wordt de toonladder (do, re, mi, fa, salt, la, si) zeven keer volledig herhaald.

Dynamiek

Muzikale taal heeft, net als menselijke spraak, een uitgesproken emotionaliteit. Het heeft veel schakeringen die in de muziek worden bereikt vanwege de dynamiek en nuances van de uitvoering. Het woord ‘dynamiek’ komt van het Griekse woord ‘dynamis’, wat ‘kracht’ betekent. Daarom is de dynamiek in muziek gerelateerd aan de kracht van het geluid. Er worden speciale Italiaanse termen gebruikt om te verwijzen naar verschillende niveaus van geluidsintensiteit. De onderstaande tabel toont de aanduidingen van de belangrijkste dynamische tinten, samen met hun interpretatie.

Bij het schrijven van muziek bepaalt de componist per fragment de dynamische tinten. In één compositie kan de dynamiek dus meerdere keren veranderen.

Muzikale accenten

In het muzikale naslagwerk staat dat een beroerte een manier is om geluid te produceren op verschillende muziekinstrumenten. Op een piano hangt de geluidsproductie bijvoorbeeld af van hoe je de toetsen aanraakt, en op een viool van hoe de strijkstok de snaren raakt. Elke groep instrumenten (toetsenborden, percussie, strijkers, enz.) heeft zijn eigen geluidsextractiemethoden, die karkassen worden genoemd. De term komt van een Frans woord dat ‘aanraken’ of ‘aanraken’ betekent.

Er zijn bepaalde slagen die op vrijwel elk instrument kunnen worden uitgevoerd. Er zijn echter ook zulke accenten die inherent zijn aan specifieke instrumenten. De “pizzicato”-slag is bijvoorbeeld alleen mogelijk op strijkinstrumenten met strijkstok. Hieronder staan ​​voorbeelden van verschillende muzikale accenten.

De lijn die onder de noten wordt getrokken, wordt de smet genoemd. De klanken van deze noten gaan vloeiend in elkaar over. Deze slag wordt “legato” genoemd.

Gestippelde noten duiden op een kort, staccato geluid. Deze techniek wordt “staccato” genoemd.

Er zijn nog veel meer muzikale accenten waarmee u vertrouwd kunt raken.

Extra muziekkenmerken

In dit artikel hebben we de belangrijkste aspecten van muzieknotatie en de belangrijkste symbolen van muzieknotatie onderzocht. Er zijn echter nog veel meer tekenen die we niet hebben besproken, maar die niet minder belangrijk zijn. Sommige hebben betrekking op melisma’s – versieringen in de muziek, en er zijn ook symbolen die het schrijven en lezen van noten vergemakkelijken. Er zijn ook veel andere tekenen, maar we zullen er slechts een paar beschouwen: