Wat is lo-fi muziek

In de moderne wereld is kwaliteit een belangrijk onderdeel van ons leven geworden, dat in al zijn aspecten doordringt en de lat van verwachtingen voortdurend hoger legt. We zijn eraan gewend dat elk nieuw product beter en perfecter moet zijn dan het vorige, en dit streven naar het ideaal is een integraal onderdeel van het publieke bewustzijn geworden. Het concept van hoge kwaliteit, waarbij kwaliteit voorop staat, of het nu gaat om technologie, voeding of kleding, domineert overal.

In de audiotechnologie kreeg de hoge kwaliteitsstandaard een aparte naam: Hi-Fi. Om deze normen te definiëren en te behouden zijn GOST's, IEC en DIN ontwikkeld, evenals nieuwe formaten zoals Hi-Res, DSD en WAV, die maximale helderheid en nauwkeurigheid van geluid bieden.

Parallel aan deze trend ontwikkelde zich echter een andere cultuur die de noodzaak van zulke hoge normen in twijfel trok. Aanhangers van deze beweging stelden de vraag: is het echt nodig om naar een dergelijk niveau van perfectie te streven, terwijl zonder alles goed klinkt? Dit is hoe de geschiedenis van Lo-Fi werd geboren: een alternatieve kijk op geluid, waarbij idealiteit niet belangrijk is, maar soulfulness en authenticiteit.

Oorzaak en gevolg

Halverwege de vorige eeuw was de muziekwereld net zo gestructureerd als nu: er waren mensen die van muziek genoten en degenen die muziek creëerden. Er waren mensen die bereid waren geld uit te geven aan dure stereosystemen en mensen die tevreden waren met wat voorhanden was. Ook onder de muzikanten was er verdeeldheid: sommigen spaarden geld en wachtten op hun beurt om een ​​album op te nemen in een professionele studio, terwijl anderen genoeg hadden van een simpele garage.

Er is sindsdien veel veranderd, maar misschien zijn de technische aspecten van de geluidsindustrie wel een stap verder gegaan. In de jaren vijftig en zestig ontwikkelden genres als rock and roll, punk, rock en pop zich actief. De geest van rebellie doordrong de tijd en muziek werd een van de belangrijkste middelen om standpunten over belangrijke sociale en politieke gebeurtenissen te uiten. Elk nieuw idee dat de massa bereikte, veroorzaakte onmiddellijk een tegenconfrontatie.

Het was in deze tijd dat hifi-standaarden aan populariteit en culturele betekenis begonnen te winnen. Het verlangen naar perfectie en onberispelijke kwaliteit van opnames werd de norm. Maar deze aanpak bleef niet onopgemerkt door de rebellen die iets kunstmatigs en onnodigs zagen in deze race naar perfectie. De Lo-Fi-beweging (Engels Low Fidelity – “low quality”) ontstond, die de normen van hoge definitie en zuiverheid van geluid uitdaagde.

Lo-Fi probeerde zijn tekortkomingen niet te verbergen, integendeel, het werd zijn visitekaartje. Als ingenieurs en producers in de studio's ijverig op zoek waren naar het ideale geluid, dan gingen de aanhangers van Lo-Fi de tegenovergestelde kant op. Ze namen hun nummers op de eenvoudigste blokfluiten op, omdat ze vonden dat dit voldoende was om hun creativiteit en humeur over te brengen. Het was belangrijk om het idee over te brengen, en het niet in een onberispelijk, maar vaak zielloos omhulsel te wikkelen.

De ideeën van Lo-Fi bleken levensvatbaar en vinden nog steeds een reactie. In zekere zin werd deze richting een oprechte uitdrukking van liefde voor muziek, waarbij het belangrijkste niet de uiterlijke glans is, maar de essentie zelf. Toch speelden hifi-standaarden ook een rol, waardoor de maatstaf ontstond waarop Lo-Fi kon voortbouwen om zijn eigen unieke esthetiek te creëren.

Oorsprong en popularisering

Het is nu bijna onmogelijk om de exacte oorsprong van de Lo-fi-cultuur te achterhalen. In de beginjaren van deze stijl bleven de vertegenwoordigers ervan in de schaduw, en muziekcritici gaven er de voorkeur aan geen aandacht te besteden aan dergelijke 'rebelse' trends. Tot de jaren '70 werd Lo-fi vooral geassocieerd met garagerock, punk en folk, dat vooral door weinig bekende groepen werd uitgevoerd. Maar tegen het einde van de jaren zeventig begon de situatie te veranderen, toen erkende muzikanten zich tot deze stijl begonnen te wenden.

Een van de eerste opmerkelijke albums opgenomen in de Lo-fi-stijl was “Smiley Smile” van de Beach Boys. Hoewel het nu moeilijk is om de originele versie van dit album te vinden, is bekend dat het in 2001 geremasterd is. Deze remastering laat zien dat de strijd tussen Hi-Fi en Lo-fi tot op de dag van vandaag voortduurt. Enerzijds zorgt remastering ervoor dat creaties een nieuw leven kunnen vinden, maar anderzijds kan de oorspronkelijke geest en sfeer gecreëerd door de muzikanten voor altijd verloren gaan.

Overigens sprak de oprichter van de Beach Boys, Brian Wilson, over de opnameomstandigheden in een van zijn interviews over de sfeer en sfeer waarin het album "Smiley Smile" tot stand kwam. Dit album kreeg, net als verschillende andere opgenomen in Lo-fi-stijl, leuke recensies van critici, maar werd enthousiast ontvangen door fans. Hun voorbeeld inspireerde andere muzikanten, van wie velen nog steeds bekend en geliefd zijn.

In 1967 bracht Bob Dylan zijn achtste studioalbum "John Wesley Harding" uit, dat, ondanks de koele verwachtingen van critici, de eerste plaats behaalde in de Britse hitlijsten en de achtste plaats in de Amerikaanse. Het is interessant om op te merken dat, hoewel het album in de studio werd opgenomen, het elementen van Lo-fi demonstreerde, wat kan worden beschouwd als een soort triomf van deze stijl, die zelfs doordrong tot in professionele opnamestudio's. Een soortgelijke trend was duidelijk zichtbaar in sommige nummers op het “White Album” van The Beatles, waar Lo-fi aanwezig was, misschien als gevolg van een bewuste keuze, of misschien vanwege omstandigheden. Dit album werd niet alleen populair in het Westen, maar ook in de Sovjet-Unie, waar het nummer "Back in the USSR" een culthit werd onder jongeren. Zo ging Lo-fi stap voor stap verder dan zijn oorspronkelijke publiek.

Paul McCartney bleef niet achter en in 1970, na het uiteenvallen van The Beatles, bracht hij zijn debuut soloalbum uit, dat in de geest van Lo-fi was. Ondanks kritiek werd het album een ​​bestseller, wat bewees dat het belangrijkste de reactie van de luisteraars is, en niet de beoordeling van experts.

In de jaren 80, met de komst van de ‘new wave’ en indiepop, werd Lo-fi populair onder andere genres. In die tijd begonnen er opnamestudio's te verschijnen die gespecialiseerd waren in het creëren van een authentiek Lo-fi-geluid. Deze periode kan worden beschouwd als de tijd waarin de Lo-fi-esthetiek massaal populair werd en zich verspreidde over de muziekwereld, waarbij het doordrong in doe-het-zelf-projecten, slaapkamerpop en andere genres. Bijzondere aandacht wordt tijdens deze periode gevestigd op de figuur van Robert Stevie Moore, die vaak de ‘overgrootvader’ of ‘pionier’ van Lo-fi wordt genoemd. Zijn thuisopnames op een reel-to-reel bandrecorder kregen brede erkenning, hoewel Moore zichzelf zelf tot geen enkele cultuur beschouwde en niet veel belang hechtte aan het gebruik van Lo-fi-technieken. Hij aanvaardde echter met dankbaarheid de titel van ‘pionier van Lo-fi’, wat een belangrijke stempel drukte op de geschiedenis van dit genre.

Digitalisering

Met de komst van digitale technologie werden veel muziekstijlen gedwongen zich aan te passen aan nieuwe omstandigheden, maar Lo-fi bleef trouw aan zijn principes. Voor zijn aanhangers maakte het niet uit op welk medium de muziek was opgenomen, want het belangrijkste was de garagesfeer, oprechte oprechtheid en directheid van het geluid.

Lo-fi werd een belangrijk onderdeel van de muziekscene in de jaren 90, toen bands als Nirvana wereldwijd populair werden dankzij hun unieke stijl die buitensporig polijsten en commercieel geluid verwierp. Lo-fi was ideaal om een ​​rauw en eerlijk geluid over te brengen dat resoneerde met de tijdgeest.

In 1993, toen de term ‘Lo-fi’ voor het eerst op de cover van The New York Times verscheen, kreeg de stijl een nieuwe ronde van erkenning. Het begon de populaire cultuur binnen te dringen en werd het onderwerp van vele boeken en artikelen die probeerden het fenomeen en de populariteit ervan te begrijpen. Ondanks de toegenomen aandacht en pogingen tot systematisering bleef Lo-fi zich op natuurlijke wijze ontwikkelen en beheerste hij nieuwe genres en richtingen. Van indiepop tot zachte punk, deze stijl bleef trouw aan zijn essentie en nam langzaam nieuwe ideeën en invloeden in zich op. Tegenwoordig blijft Lo-fi voortbestaan, blijft het een belangrijk onderdeel van de muziekcultuur en inspireert het nieuwe artiesten om te experimenteren en op zoek te gaan naar hun eigen unieke geluid.

Vreedzame ondergronds

Tegenwoordig is Lo-fi niet alleen een opnamestijl, maar een volwaardig muziekgenre dat zijn plaats heeft ingenomen in de moderne scene. Waarschijnlijk hebben velen van jullie al gehoord van lo-fi hiphop – deze unieke muziek begon na 2000 aan populariteit te winnen, net zoals de originele Lo-fi zijn eerste stappen zette in de jaren vijftig. Op platforms zoals YouTube en andere videohostingsites kun je veel afspeellijsten vinden met de naam ‘muziek voor ontspanning’, ‘muziek voor studie’ of ‘muziek voor werk’, waarin moderne composities worden gepresenteerd in de geest van de ‘slaapkamer’.

Dit genre is een soort voortzetting van downtempo – een van de richtingen van elektronische muziek. Maar het werk van muzikanten in Lo-fi hiphop beperkt zich zelden tot één genre, wat aanleiding geeft tot veel variaties: Chillhop, Lofi chill, Jazzhop, Sleep Lofi Beat, Chillhop Vibes, Guitar Lofi Beat. Al deze richtingen zijn moderne incarnaties van diezelfde Lo-fi. Net als in het begin van de geschiedenis van Lo-fi weet niemand precies waar de moderne Lo-fi-hiphop vandaan komt en wie de grondlegger ervan is. Het is echter algemeen aanvaard dat een van de eerste vertegenwoordigers van dit genre de Japanse muzikant Jun Seba was, bekend onder het pseudoniem Nujabes. Aanvankelijk werd zijn werk populair in Japan, maar dankzij de ontwikkeling van internet vond Lo-fi hiphop zijn fans over de hele wereld, en de gemeenschap van liefhebbers van dit genre blijft snel groeien.

Later had George Kusunoki Miller, een Australiër van Japanse afkomst, bekend onder het pseudoniem Joji, een aanzienlijke invloed op de ontwikkeling en popularisering van het genre. Zijn werk in de stijl van Lo-fi-hiphop werd een soort voortzetting van het genre, terwijl het nieuwe kenmerken kreeg en afstand nam van de wortels van de originele Lo-fi.

Joji gebruikt, net als andere moderne artiesten, opzettelijk samples van verminderde kwaliteit, waardoor een unieke sfeer van gezelligheid en warmte in zijn tracks ontstaat. In tegenstelling tot de originele Lo-fi, waar protest en het uitdagen van normen centraal stonden, dompelen moderne werken van dit genre de luisteraar onder in een staat van vrede en rust.

Lofi-hiphop heeft zijn eigen subcultuur verworven: het is een soort ‘gesloten club’ die voor iedereen toegankelijk is. Veel online uitzendingen met deze muziek op YouTube trekken miljoenen kijkers. Chats onder dergelijke uitzendingen zijn een plaats van communicatie geworden, waar mensen hun gedachten delen of elkaar eenvoudigweg ondersteunen. De animaties in Japanse stijl die deze uitzendingen begeleiden, zijn een kenmerk en symbool geworden van de moderne Lo-fi-hiphop, waarbij de verbinding met de Japanse tradities en cultuur wordt benadrukt.

Een korte geschiedenis van Lo-Fi-muziek

Om de ontwikkeling van lofimuziek beter te begrijpen, is het nuttig om de evolutie ervan over de afgelopen decennia te volgen. Het genre, dat tegenwoordig enorm populair is, heeft een lange weg afgelegd van zijn bescheiden wortels naar de mainstream-status. Laten we eens kijken hoe lo-fi zich heeft ontwikkeld vanaf het begin tot de moderne tijd.

Jaren 2000: de geboorte van Lo-Fi

Hoewel lofimuziek relatief recentelijk in populariteit is geëxplodeerd, ligt de oorsprong ervan in het begin van de jaren 2000. Het genre werd ontwikkeld door verschillende prominente hiphopartiesten die begonnen te experimenteren met geluiden, waarmee ze de basis legden voor de toekomstige lo-fi. J Dilla en Nujabes worden vaak genoemd als de grondleggers van het kenmerkende lo-fi-geluid, terwijl MF Doom en Madlib ook een belangrijke rol speelden bij het vormgeven van de stijl. Deze artiesten brachten elementen in de hiphop die later de basis zouden vormen voor de lofi-muziek: ruige, onafgewerkte klanken, sfeervolle samples en chille beats.

Jaren 2010: explosie van populariteit op YouTube

Lofimuziek explodeerde in de jaren 2010 in populariteit dankzij YouTube. Het platform werd een plek waar fans van het genre 24/7 konden genieten van eindeloze stromen lo-fi-tracks. Een van de pioniers van deze beweging was de zender ChilledCow, die in 2017 begon uit te zenden. Na verloop van tijd veranderde ChilledCow de naam Lofi Girl en verzamelde een enorm publiek van meer dan 11 miljoen abonnees. Andere kanalen volgden en boden hun kijkers eindeloze afspeellijsten aan met ‘chill study beats’ en soortgelijke ontspannende muziek. Een ander populair kanaal was Chillhop Music, dat meer dan 3 miljoen abonnees trok. Jaren 2020: Lo-fi wordt mainstream.

Met de opkomst van lo-fi is het genre een integraal onderdeel geworden van de wereldwijde muziekscene. Veel lofi-artiesten hebben internationaal succes geboekt. Joey Pecoraro's nummer 'Finding Parking' stond bijvoorbeeld op Adele's multi-platina album '30', wat aangeeft dat lo-fi mainstream is geworden. De Japanse zangeres en voormalig YouTuber Joji, die haar carrière begon met het maken van lofi-muziek, heeft nu meer dan 30 miljoen luisteraars op Spotify. Andere beroemde lofi-artiesten zoals Eevee, Idealism, j^p^n en Jinsang hebben ook aanzienlijk bijgedragen aan de popularisering van het genre.

Tegenwoordig is lo-fi niet alleen een muziekstijl, maar een hele cultuur die miljoenen luisteraars over de hele wereld verenigt.

Lo-Fi-muziek gebruiken

Lofi-muziek, met zijn karakteristieke ontspannende geluid, is een populaire keuze geworden voor degenen die een gezellige en rustgevende sfeer aan hun inhoud willen toevoegen. Dit genre is geweldig voor een verscheidenheid aan verschillende soorten video's.

Een ontspannen sfeer creëren

Lofi-muziek is ideaal voor video's die een ontspannende en rustgevende sfeer willen creëren. Het wordt bijvoorbeeld vaak gebruikt in inhoud die verband houdt met meditatie, yoga of een gezonde levensstijl. Met een dergelijke achtergrond kunnen kijkers zich beter concentreren en ontspannen, waardoor de juiste sfeer ontstaat. Bovendien kunnen lo-fi-tracks worden gebruikt in vlogs en livestreams op platforms als Twitch, waar ze helpen een ontspannen sfeer te creëren voor interactie met het publiek. Een voorbeeld is het kanaal Pick Up Limes, dat zijn veganistische receptvideo's aanvult met dit soort muziek.

Ondersteuning van stijlvolle en creatieve inhoud

Lo-fi beats worden vaak gekozen voor stijlvolle video's waarbij de nadruk ligt op visuele en emotionele aspecten. Ze zijn geschikt voor allerlei onderwerpen, van het verkennen van nieuwe plekken tot het showen van modieuze looks. Lo-fi vormt een perfecte aanvulling op dergelijke video's en voegt zachtheid en diepte toe. Reisbloggers als Sam Calder gebruiken vaak lo-fi beats in hun video's, waarbij verbluffende shots van exotische plekken perfect worden gecombineerd met sfeervolle muziek. Lo-fi is dus een veelzijdig hulpmiddel dat kan worden gebruikt om verschillende stemmingen in uw video-inhoud te creëren, of het nu gaat om rust en ontspanning of om stijl en verfijning.