Wat is personeel in de muziek

Meestal worden muziekstukken opgenomen met behulp van een systeem van vijf horizontale lijnen, ook wel een notenbalk of notenbalk genoemd. Dit systeem is te zien in de onderstaande afbeelding.

Aan het begin van de notenbalk staat meestal een muzieksleutel, die een belangrijke rol speelt bij het bepalen van de toonhoogte van de klanken die op en tussen de regels worden geschreven. Er zijn twee hoofdtypen sleutels:

• Hoge tonen;
• Bas.

Deze afbeelding toont een g-sleutel, die de posities van de noten op de notenbalk aangeeft. Deze sleutel brengt de correspondentie tot stand tussen lijnen, spaties en muzieknoten.

De bassleutel heeft daarentegen zijn eigen symboliek en regels voor het plaatsen van noten op de notenbalk.

De bassleutel wordt gebruikt om de noten van muziekinstrumenten met een laag register op te nemen, terwijl de g-sleutel wordt gebruikt om de noten van instrumenten met een hoog register op te nemen. In de vorige les over noten noemden we de middelste C (of C), gelegen in het midden van het pianobereik.

De g-sleutel is geschikt voor instrumenten waarvan het bereik boven deze middelste “C” ligt, en de bassleutel is geschikt voor instrumenten waarvan het bereik onder deze middelste “C” ligt. Beide sleutels worden gebruikt in het pianosysteem, dat bestaat uit twee notenbalken die met elkaar zijn verbonden door een accolade.

Normaal gesproken gebruikt de piano beide notatiesystemen vanwege het brede klankbereik. Het gebruik van één enkele toets beperkt de muziekopnamemogelijkheden van dit instrument. Een accolade wordt gebruikt om twee toetsen te combineren, dit staat bekend als het pianosysteem.

Bij het noteren van noten voor instrumenten uit een bepaald register wordt echter alleen de vioolsleutel gebruikt voor de hoge registers en alleen de bassleutel voor de lage registers.

Personeel

Zoals gezegd wordt de notenbalk gebruikt om muziekstukken te schrijven in de vorm van vijf horizontale lijnen die een notenbalk vormen. Dit type notatie weerspiegelt twee belangrijke aspecten van muziek: tijd en toonhoogte.

Het tijdsaspect wordt horizontaal geïnterpreteerd en kan worden aangegeven met noten en rusten. Een dikke lijn op een notenbalk geeft bijvoorbeeld een rust aan.

De tijd in muziek wordt dus van links naar rechts geïnterpreteerd en wordt bepaald door het aantal tellen in een maat, dat op de notenbalk wordt weergegeven. De toonhoogte van noten wordt daarentegen verticaal bepaald: hoge noten worden hoger op de lijnen en spaties geschreven, terwijl lage noten lager worden geschreven.

Om het temporele aspect van muziek te begrijpen, worden noten van links naar rechts gelezen en de toonhoogtecomponent van onder naar boven. Notities kunnen op regels worden geplaatst, in ruimtes ertussen, of zelfs buiten de notenbalk op extra regels.

De onderstaande afbeelding toont de middelste noot C, ook wel C eerste octaaf genoemd, op een notenbalk.

Een extra lijn bevindt zich tussen twee standaard notenlijnen en dient om het bereik van de notenbalk uit te breiden. Hiermee kunt u noten opnemen buiten het hoofdbereik.

Een ander voorbeeld van het gebruik van een verlenglijn is om het bereik van de notenbalk naar boven uit te breiden, waardoor je hogere noten kunt schrijven.

Verlenglijnen kunnen het bereik zowel naar boven als naar beneden vergroten en kunnen in beide toetsen worden gebruikt.

Witte sleutelnoten

Laten we eens kijken hoe de noten van de witte toetsen van een piano op een notenbalk worden geschreven.

De afbeelding laat zien dat de eerste noten beginnen met de eerste extra regel, waar de middelste “C” (de “C”-noot van het eerste octaaf) zich bevindt. Noten zonder scherpe of platte noten worden natuurlijke noten genoemd.

Dus na de natuurlijke “C” komt de natuurlijke “D”, of “D” volgens het westerse systeem van notennotatie. Dan komt de noot “E” of “E”, gevolgd door “F” of “F”. Deze notities vullen opeenvolgend de lijnen en spaties, zoals stappen.

Na “F” komen “G” (G), “A” (A), “B” (B) en dan weer “Do” (C).

Aantekeningen van zwarte toetsen

Laten we nu eens kijken naar de notenbalk met noten en kruizen.

Je kunt in de afbeelding zien dat “Pre Natural” op de eerste plaats komt. Vervolgens wordt “C scherp” (C#) op dezelfde regel geschreven, maar met een scherp symbool (#) vóór de noot. Een kruis verhoogt de noot met een halve toon.

Vervolgens komt “D scherp” (D#), ook aangegeven door een #-symbool op dezelfde regel als “D”. Hierna komen “E naturel” (E), “F scherp” (F#), “G scherp” (G#), “A scherp” (A#) enzovoort.

Al deze noten met kruizen komen overeen met de zwarte toetsen van de piano.

Het is je misschien opgevallen dat er verschillende notatiesystemen worden gebruikt om de correspondentie tussen de syllabische en lettersystemen te begrijpen.

Laten we nu eens kijken naar flats (♭).

Laten we beginnen met “Tot het eerste octaaf”. Vervolgens komt “D flat” (D♭), wat de zwarte toets op de piano vertegenwoordigt die voorheen “C scherp” (C#) werd genoemd. Een teken dat lijkt op de letter “♭” duidt op een lekke band.

Dit wordt gevolgd door “E flat” (E♭) en “F natural” omdat deze geen flat heeft (de zwarte toets op de piano). Dan komen “G flat” (G♭) en “A flat” (A♭). Ze worden gevolgd door een Bes (B♭) en een C-noot in het volgende octaaf.

Notities met vlakken worden op deze manier geschreven.

Notenbalk en bassleutel

Laten we nu eens kijken hoe de noten eruit zien op een notenbalk in de bassleutel.

De afbeelding toont de noten die overeenkomen met de witte toetsen, vergelijkbaar met de g-sleutelstructuur. Hier beginnen de noten echter op een andere regel, omdat deze wordt bepaald door de bassleutel. Het principe van het opeenvolgend vullen van lijnen en spaties blijft ongewijzigd. We zien dat de noten beginnen met C natural, dan D natural, E natural, F natural, enzovoort.

Scherpen en mollen op de staf

Laten we nu eens kijken hoe scherpe en platte vlakken er op een staf uitzien. Hier is de onderstaande foto.

Laten we beginnen met C (C), gevolgd door C scherp (C#), gevolgd door D scherp (D#) en E natuurlijk (E). Vervolgens komen “F scherp” (F#), “G scherp” (G#), “A scherp” (A#), “B natuurlijk” (B) en opnieuw “C” (C). Al deze noten zijn kruizen in de bassleutel.

Laten we nu aandacht besteden aan de mollen in de basbalk. Laten we beginnen met de noot “C” (C♭), gevolgd door “D flat” (D♭), aangegeven door het symbool ♭. Dit wordt gevolgd door “E flat” (E ♭), “G flat” (G ♭) en “A flat” (A ♭). Vervolgens komt Bes (B♭), en tenslotte het eerste octaaf C (C) op de extra regel.

Hoe noten op een notenbalk te leren

Nu zal ik je een methode vertellen die je zal helpen de locatie van de noten op de notenbalk te onthouden. U vraagt ​​zich misschien af ​​hoe u kunt bepalen waar elke noot zich bevindt?

Er is een Engels spreekwoord dat je hierbij zal helpen. We zullen het nu leren. Weten waar de noten zich op de notenbalk bevinden, is erg belangrijk omdat het zonder deze vaardigheid onmogelijk is om muziek te lezen en te schrijven.

Voor vioolsleutel

Laten we beginnen met de vioolsleutel. Laten we eens kijken naar de opmerkingen op de lijnen.

Er is een gezegde voor het onthouden van notities op lijnen. De hoofdletters in dit gezegde geven de namen van de noten aan: E (mi), G (sol), B (si), D (re), F (fa). Onthoud dit gewoon! Het is belangrijk om de plaatsing van de noten op de lijnen en spaties in zowel de g-sleutel als de bassleutel te kennen.

Laten we nu verder gaan met het onthouden van de noten die zich in de ruimtes van de vioolsleutel bevinden. Alles is hier eenvoudiger, omdat het Engelse woord “FACE” (gezicht) wordt gebruikt, waarbij elke letter een noot vertegenwoordigt: F (fa), A (la), C (do), E (mi).

• F;
• A;
• C;
• E.