Wat zijn tabs-gitaar

Met de online DAW Amped Studio kun je zowel live gitaar opnemen als met verschillende VST-gitaarinstrumenten werken.
Om volledig met geluid te kunnen werken om de resulterende opnames te verwerken, zowel in audio- als MIDI-vorm, is er alle benodigde software, voornamelijk verschillende effecten: vertragingen, reverbs, vervormingen, equalizers, versterkers, enz. Om mee te werken Bij het opnemen van een gitaar , zal het nuttig zijn om de gitaartabulatuur op zijn minst op een basisniveau te begrijpen, omdat dit het proces zelf enorm vereenvoudigt en versnelt. Laten we een duik nemen in de wereld van gitaartabulaturen, de voor- en nadelen ervan bestuderen, verschillende soorten overwegen en zelfs proberen een verloren kunst terug te brengen: de kunst van het vakkundig creëren van tabulaturen.
We zullen ook proberen een format te creëren dat alle muzikale informatie net zo nauwkeurig kan overbrengen als bladmuziek. Wanneer een gitarist, of het nu een autodidactische beginner of een ervaren muzikant is, besluit om uit te zoeken hoe hij instrumentale versies van zijn favoriete composities moet spelen, begint hij te beseffen dat het niet alleen nodig is om complexe Fingerpicking en ongebruikelijke akkoorden onder de knie te krijgen.
Gaandeweg wordt duidelijk dat het spelen in deze stijl kennis van notatie vereist. Tabulatuur is een systeem voor het noteren van muziek voor de gitaar, waarbij de snaren worden weergegeven door horizontale lijnen en cijfers die aangeven welke noten moeten worden gespeeld.
Tabulaturen zijn een geweldig alternatief voor bladmuziek en stellen gitaristen in staat muziek te lezen, zelfs zonder enige kennis van het lezen van muziek. Tabulaturen hebben hun voor- en nadelen.
Een van de belangrijkste voordelen is toegankelijkheid. Zelfs degenen die niet bekend zijn met muzieknotatie kunnen deze vorm van muzieknotatie gemakkelijk onder de knie krijgen en gitaar gaan spelen. Tabulaturen kunnen ook de kenmerken van gitaarspel overbrengen, inclusief bends, slides en andere technieken. Houd er echter rekening mee dat de tablatuur niet altijd nauwkeurig de ritmische structuur van de compositie weergeeft en niet altijd details bevat die in de muzieknotatie te vinden zijn.
Hoe dan ook, de tabulatuur blijft een essentieel hulpmiddel voor gitaristen van alle niveaus. Ze helpen je nieuwe composities onder de knie te krijgen en je gitaarspel te verbeteren. De wereld van de gitaartabulaturen biedt een fascinerende reis, en ze kunnen betrouwbare metgezellen worden in de muziekwereld.

Basisbeginselen van de tabulatuur

Tabulatuur is een grafische weergave van muziek in de vorm van een visueel diagram dat de gitarist helpt bij het bepalen van de benodigde snaren, frets en de volgorde van hun geluiden, rekening houdend met het ritme.
Gitaartabulaturen gebruiken doorgaans zes horizontale lijnen.
De bovenste regel vertegenwoordigt de eerste snaar van de gitaar, terwijl de onderste regel de zesde snaar vertegenwoordigt. De cijfers op de lijnen geven aan op welke fret de snaar moet worden getokkeld.
Het cijfer “0” betekent dat de snaar open moet worden bespeeld, zonder op de fret te drukken. Vaak lopen tabulatuurlijnen parallel aan en worden onder de muzieknotatie geplaatst.
In dit geval bevat de bovenste rij de bladmuziek, terwijl de onderste rij een grafische weergave van dezelfde muziek biedt, die als “transcriptie” dient voor degenen die niet bekend zijn met de bladmuziek. Gitaartabulaturen bieden een handige en intuïtieve manier om muzikale informatie aan gitaristen over te brengen, waardoor ze een waardevolle hulpbron zijn voor het leren en spelen van populaire composities.

De geschiedenis van de tabulatuur

Als de moderne notatie in de 17e eeuw vorm begon te krijgen, werd muziek bedoeld voor tokkelinstrumenten in de periode van de 15e tot de 17e eeuw vaker opgenomen met behulp van tabulatuur.

Het is interessant dat de tabulatuur in verschillende landen zijn eigen aanduidingskenmerken had.
In Spanje en Frankrijk gebruikten tabulaturen bijvoorbeeld hetzelfde notatiesysteem als vandaag: de snaren werden afgebeeld zoals de muzikant ze zelf zag, met de dikste snaar onderaan de tabulatuurstandaard, dichter bij het plafond, en de dunste snaar. bovenaan, dichter bij de vloer. In Italië werd daarentegen een alternatief systeem gebruikt: de snaren werden aangeduid zoals de kijker ze van buitenaf zag.
Dat wil zeggen, de dunste snaar bevond zich onderaan de tabulatuur, dichter bij de vloer, en de dikste snaar bovenaan, dichter bij het plafond. Deze verschillen in snaarnotatie in historische tabulaturen voegen een interessante dimensie toe aan de geschiedenis van muzieknotatie en demonstreren de verscheidenheid aan methoden voor muzieknotatie in verschillende stadia van de ontwikkeling van de muziekcultuur.

Met Duitse tabulaturen kun je op het eerste gezicht behoorlijk wat moeite ondervinden: het lijken een soort mysterieuze symbolen te zijn, en het is meteen onduidelijk wat ze zijn en hoe je ze moet ontcijferen.

Na verloop van tijd begon muzieknotatie echter door te dringen in zelfs muziek die werd uitgevoerd op instrumenten waarvoor tabulatuur de gebruikelijke notatietaal was.
Geleidelijk aan vervingen noten de tabulatuurnotaties. Tegen het einde van de 17e eeuw was de notatie erg handig en universeel geworden. Ze was in staat om één wereldmuziektaal (voornamelijk Europese) te bieden, begrijpelijk voor muzikanten met een grote verscheidenheid aan instrumenten – of het nu een luitist, een klavecinist/pianist, een violist of een zanger was. Tot de 17e eeuw was de situatie echter verschillend. Zo werd muziek voor luit, gamba en mandoline uit de 15e en 16e eeuw in tabulatuur opgenomen. In de afgelopen decennia, vooral aan het einde van de 20e en het begin van de 21e eeuw, is de tabulatuur weer relevant geworden. Het wordt vaak gebruikt in combinatie met een notensnaar en fungeert als een soort ‘vertaler’ van noten, waardoor vereenvoudigde maar voldoende informatie wordt geboden over waar en hoe elke afzonderlijke noot moet worden gespeeld – op welke snaren en in welke frets.

Soorten tabulatuur

Tegenwoordig kun je op internet verschillende soorten tabulatuur vinden. Laten we ernaar kijken en tegelijkertijd de voor- en nadelen van elke variëteit identificeren.

Standaardformaat – bladmuziek/tabbladen

Er zijn hier twee varianten:

1. Notities hebben een duur, tabbladen niet.

Sommige soorten tabulatuur vergen extra inspanning om het ritme te begrijpen en te reproduceren, omdat er geen informatie is over de duur van de noten.
Dit betekent dat je bij het lezen van zo'n tabulatuur periodiek moet overschakelen naar de notenbalk, wat enigszins vervelend kan zijn. Bovendien neemt het kostbare tijd en energie weg die besteed zou kunnen worden aan comfortabelere en hoogwaardigere muziekuitvoeringen. Daarom verdient de tweede versie van de tablatuur, waarin het ritme en de duur van de noten duidelijker worden weergegeven, wellicht meer de voorkeur.

2. Zowel notities als tabbladen bevatten een duur.

Voor gitaristen die geen kennis hebben van muzieknotatie en uitsluitend op de tabulatuur vertrouwen, blijkt de aanwezigheid van ritme-informatie in tabbladen buitengewoon handig.
Bij dergelijke varianten van de tabulatuur is het niet nodig om naar de muzieknootregel te verwijzen om de duur van de noten te bepalen, wat de muzikant aanzienlijk tijd en moeite bespaart. De enige beperking in dergelijke tabulaturen is het ontbreken van vingerzettingen: informatie over welke fret en welke snaarspecifieke noten gespeeld moeten worden. Hiervoor moet u nog steeds de muziekregel raadplegen, indien deze in de set is meegeleverd.

Het belang van ritme

Ritme is een integraal onderdeel van muziek waar beginnende gitaristen soms niet genoeg aandacht aan besteden.
Ervaren muzikanten letten meteen op de ritmiek of het gebrek daaraan in het spel van hun beginnende collega’s. Waarschijnlijk beperken de meeste beginnende gitaristen zich tot het bestuderen van de tabulatuur. Dit verklaart waarom de meeste moderne gitaarbloggers bij het presenteren van het arrangement van een compositie alleen de tabulatuur tonen, zonder noten. Tabulaturen missen vaak informatie over de duur van de noten, en dit vertegenwoordigt een ander type tabblad.

Het belang van ritme

Ritme is een integraal onderdeel van muziek waar beginnende gitaristen soms niet genoeg aandacht aan besteden. Ervaren muzikanten letten meteen op de ritmiek of het gebrek daaraan in het spel van hun beginnende collega's. Waarschijnlijk beperken de meeste beginnende gitaristen zich tot het bestuderen van de tabulatuur. Dit verklaart waarom de meeste moderne gitaarbloggers bij het presenteren van het arrangement van een compositie alleen de tabulatuur tonen, zonder noten. Tabulaturen missen vaak informatie over de duur van de noten, en dit vertegenwoordigt een ander type tabblad.

Alleen tabs (zonder muzieknoten) zonder duur

Van de gitarist wordt verwacht dat hij elke melodie op het gehoor speelt.
Het is niet nodig om over een ritmestructuur te praten. Veel mensen hebben ongeveer dezelfde onwetenschappelijke methode voor het ontwerpen van tabulatuur op verschillende sites met akkoorden gezien.

Maar dit is een onprofessionele methode en aanpak; een dergelijke opname is zeer ongewenst.

Alleen tabs (zonder muzikale lijn), maar met lengtes

Er kunnen twee opties zijn:

• als alle stemmen (melodie, bas, begeleiding) niet gescheiden zijn – wordt alles in één stijl opgenomen;
• wanneer de stemmen gescheiden zijn – wordt de melodie opgenomen met de stem omhoog, en de bas en begeleiding – met de stem omlaag.

Alleen tabbladen: met duur, maar met onverdeelde stemmen

Deze vorm van muziekopname maakt het niet altijd mogelijk om duidelijk te bepalen welk deel de melodie is en welk deel de begeleiding. Het heeft echter zijn voordelen. Wanneer een muziekcompositie is opgedeeld in afzonderlijke stemmen (hoog, laag en mogelijk midden), kan het ritme moeilijker te herkennen zijn. Terwijl in het geval dat alle muziekelementen in dezelfde stijl zijn opgenomen en niet in stemmen zijn verdeeld, het ritme begrijpelijker wordt. Dit kan worden beschouwd als een van de voordelen van een dergelijke opname.

Alleen tabbladen, met duur en verdeelde stemmen

Hier is hij dan, de kroon en het hoogtepunt van de evolutie van de tabulatuur!
(Grapje!) Dit is gewoon een competente opname, niets bijzonders. De stemmen zijn gescheiden, duidelijk zichtbaar en elk van hen kan afzonderlijk worden bespeeld.

Identificatie van stemmen

Laten we nu de kwestie van de stemmen bespreken, die een belangrijke rol speelt, omdat veel muzikanten, die minder ritmisch spelen, een gebrek aan kennis op het gebied van muzikaal ritme kunnen voelen.
Daarom is het van het grootste belang om deze kennislacune op te vullen. Meestal zijn de stemmen verdeeld in twee of drie. Elke stem kan onafhankelijk worden gevolgd en geteld. In een 4/4 maat zou elke stem bijvoorbeeld vier tellen hebben.

1. Twee stemmen

• bovenstem – melodie;
• lagere stem – het combineert basnoten en begeleidingsnoten.

2. Drie stemmen

Voor de duidelijkheid hebben we elke stem in verschillende kleuren aangegeven:

• bovenstem – melodie (kalmeer, kleur rood);
• middenstem – begeleiding (rustig, kleur blauw);
• lagere stem – bas (rustig, kleur groen).

Maar meestal zijn de noten alleen maar zwart-wit.
En in dit geval moet je begrijpen hoeveel stemmen er zijn zonder de 'kleurdifferentiatie van de broek'-aantekeningen. Een driestemmige muziekopname, inclusief melodie, bas en begeleiding, biedt completere en nauwkeurigere informatie dan een tweestemmige opname (bestaande uit melodie, bas en begeleiding).
Op het eerste gezicht (vooral voor beginners) lijkt een driestemmige opname echter complexer en moeilijker te begrijpen, omdat hiervoor een nauwkeurigere berekening van het algehele ritme vereist is. Daarom wordt in de popmuziek vaker de voorkeur gegeven aan tweestemmige opnames, omdat hun perceptie als gemakkelijker wordt beschouwd. Bladmuziek of tabulatuur wordt meestal in zwart-wit weergegeven, maar de vingerzettingen kunnen worden benadrukt met een andere speciale kleur dan zwart, zoals blauw.

Het ziet er zo uit:

Laten we terugkeren naar de soorten tabulatuur.
Tabulaturen geven doorgaans geen vingerzettingen aan. Als er tabulaturen met muzieknotaties voorkomen, kunnen de noten de vingerzetting aangeven. In dit geval moet je, om de vingerzetting te begrijpen door alleen de tabulatuur te lezen, voortdurend schakelen tussen tabs en noten om erachter te komen waar je de snaren moet aanslaan en het ritme moet behouden. Maar is het mogelijk om alle noodzakelijke informatie (ritme en vingerzetting) uitsluitend in tabulatuur op te schrijven, waarbij de muzieknotatie volledig wordt verlaten?
Dit is uiteraard volledig te doen. We kunnen proberen het ritme correct te schrijven met behulp van verschillende stemmen in de tabulatuur, zoals melodie, begeleiding en bas. Om verwarring met cijfers te voorkomen (aangezien linkervingerzettingen ook worden aangegeven met cijfers, net als frets in de tabulatuur), kunnen we vingerzettingen aangeven met een andere kleur, zoals blauw voor de linkerhand en groen voor de rechterhand, en een andere kleur gebruiken. lettertype. We kunnen de vingerzettingen ook primair boven de stemmen in de tabulatuur plaatsen om te voorkomen dat ze elkaar kruisen en vermengen.

Dit is wat er gebeurde:

Dit is echt een interessante en ongebruikelijke oplossing. Deze tabulaturen bevatten bijna alles wat er in muzieknotaties te vinden is:

• Ritme;
• Diverse stemmen, inclusief melodie, bas en begeleiding;
• Vingerzetting die niet alleen de linker-, maar ook de rechterhand bedekt.

Het is echter belangrijk op te merken dat dergelijke tabulaturen niet de eigenlijke noten bevatten.
Dit betekent dat de muzikant, door alleen vanuit de tablatuur te spelen, geen volledig begrip zal hebben van welke specifieke noten in de melodie klinken. Dit kan een belangrijk aspect zijn bij professionele muziekuitvoeringen, vooral als de muzikant moet communiceren met andere instrumenten of muzikanten die notatie gebruiken. Deze tabulaturen kunnen dus nuttig zijn voor gitaristen, maar voor een vollediger en professioneler begrip van de muziek is het soms nodig om bladmuziek te gebruiken.

Kennis van noten, zelfs voor degenen die alleen op tabbladen spelen

Veel gitaristen die gepassioneerde tabulatuurspelers zijn maar geen ervaring hebben met bladmuziek onderschatten soms de waarde van muzieknotatie.
Bladmuziek is een universele muziektaal die eindeloze mogelijkheden voor de muzikant opent. Het begrijpen van de basisprincipes van notatie geeft muziek diepte en vergemakkelijkt de interactie tussen muzikanten van verschillende stijlen en professionele niveaus. Het kennen van bladmuziek omvat twee aspecten.
De eerste is de mogelijkheid om muziek op een notenbalk te lezen, wat verplicht is voor professionele muzikanten en aanbevolen voor amateurs. Het tweede aspect is de mogelijkheid om een ​​overeenkomst te vinden tussen de noten op je instrument, bijvoorbeeld een gitaar, waarbij je weet op welke fret en snaar de gewenste noot staat. Deze vaardigheid is ook essentieel voor muzikanten van alle niveaus. Professionals denken altijd muzikaal via bladmuziek, in plaats van digitale tabulatuur te gebruiken, als ze een hoog vaardigheidsniveau nastreven.
In de praktijk zijn er vaak situaties waarin een gitarist-arrangeur met bladmuziekeditors werkt en de meeste aandacht besteedt aan de noten, waarbij de tabulatuur op de achtergrond blijft. In dergelijke gevallen kunnen programma's automatisch vingerzettingen selecteren die soms onjuist zijn. Zonder kennis van muzieknotatie is het mogelijk dat een muzikant een fout niet altijd herkent en corrigeert. Dit onderstreept het belang van het kunnen lezen en interpreteren van muziek. Het bestuderen van noten (tenminste op de toets van een instrument) is een integraal onderdeel van het muziekonderwijs dat je als muzikant zal verrijken, je in staat zal stellen fouten te herkennen, je muziekprestaties te verbeteren en een dieper muzikaal begrip te bieden.