Korektory graficzne

Większość z nas zajmowała się korekcją dźwięku na długo zanim wpadliśmy na pomysł tworzenia własnej muzyki. Jest szeroko stosowany w większości urządzeń gospodarstwa domowego przeznaczonych do odtwarzania dźwięku: odtwarzaczy wideo i audio, komputerów i laptopów, głośników, różnych przenośnych gadżetów audio, odtwarzaczy mp3, smartfonów itp. Narzędzie do korekcji może być realizowane lub zaimplementowane jako sprzęt lub oprogramowanie. Profesjonalny sprzęt audio opiera się głównie na takim procesie, że korekcja pracuje z częstotliwościami dźwięku, a częstotliwość jest istotna w naturze dźwięku. Dla inżynierów dźwięku technika EQ jest potężnym narzędziem magii dźwięku. Główną ideą każdego korektora jest zapewnienie kontroli nad określonymi zakresami częstotliwości dźwięku, szczegółowa kontrola głośności dźwięku. W poprzednim artykule na temat korekcji omówiliśmy definicję korekcji, zasady i podstawy korekcji dźwięku, rodzaje korektorów dźwięku i inne powiązane aspekty. W bieżącym przyjrzyjmy się bardziej szczegółowo narzędziu korektora graficznego jako jednego z głównych typów korektorów.

Typowy 5-pasmowy korektor odtwarzacza kasetowego

Korektor graficzny jest dobrze znany i można powiedzieć, że klasyczne jest używanie tego rodzaju korektora we wszystkich kategoriach sprzętu audio i oprogramowania, od poziomu amatorskiego do profesjonalnego. Ideą korektora graficznego jest to, że cały zakres częstotliwości jest podzielony na grupy. Każda grupa częstotliwości jest kontrolowana za pomocą suwaka lub pokrętła, które pozwala zwiększyć lub obciąć dołączone stałe pasmo częstotliwości. Najprostszym przykładem jest 3-pasmowy korektor, który może mieć pokrętła „bas”, „mid”, „treble”. W tym przypadku, bardzo z grubsza, ale typowo dla 3-pasmowego korektora, zakres częstotliwości jest podzielony na 20 Hz – 300 Hz, czyli „bas”, 300 Hz – 4 kHz, czyli „średnie”, a „wysokie tony” to wszystko powyżej 4 kHz . Zmiany głośności powstałego dźwięku po zastosowaniu korektora mogą się różnić, niektóre efekty powodują głośność wyjściową w zakresie +/-6 dB, podczas gdy inne pozwalają na zwiększenie lub zmniejszenie poziomu o więcej niż 20 dB. Korektory Sone zawierają dodatkowy suwak „przedwzmacniacza”, który może zwiększać poziomy wejściowe, co zwiększa główną głośność wyjściową.

Przykład 3-pasmowego korektora graficznego

Większość korektorów graficznych ma od 3 do 31 pasm. W profesjonalnym sprzęcie powszechnie stosowany jest 31-pasmowy EQ. Jeśli takie korektory są zaprojektowane w sposób tradycyjny, to odległość od częstotliwości środkowej pasma wynosi 1/3 oktawy do częstotliwości środkowej pasma obok niego, więc te trzy pasma obejmują łącznie jedną oktawę.

Jeśli chodzi o tradycyjną konstrukcję korektora graficznego trzeba przyznać, że częstotliwość środkowa każdego pasma jest stała.

Istnieją różne konstrukcje korektorów graficznych, a liczba pasm zależy od wymaganej dokładności ustawień dźwięku. Bardzo często można spotkać tego typu korektory wśród sprzętu scenicznego.

Przykład 9-pasmowego korektora graficznego

Przykład 31-pasmowego korektora graficznego

Wizualna prostota korektorów graficznych sprawia, że ​​są one łatwe do zrozumienia i użycia. Wiele konsumenckich produktów audio i oprogramowania audio wykorzystuje tego rodzaju korektor. Jednak ten typ ma również pewne wady. Pomiędzy pasmami pojawiają się wąskie, specyficzne przejścia, na przykład, jeśli zmniejszysz kilka suwaków z rzędu, gdy tylko wąskie pasma częstotliwości zaczną się wydobywać, pomiędzy tymi pasmami pojawią się maleńkie piki częstotliwości.

Korektor graficzny doskonale nadaje się do dokonywania drobnych korekt w szerokim spektrum w celu dopracowania ostatecznego miksu. Zgodnie z tym na nowoczesnych konsolach cyfrowych korektory graficzne można znaleźć jako wstawkę za tłumikiem. Dlatego też w przypadku szczególnych prac związanych z czyszczeniem miksu większość profesjonalistów zajmujących się dźwiękiem woli korzystać z korektorów parametrycznych. Oto kilka wskazówek dotyczących regulacji częstotliwości, które pozwolą Ci sprawdzić, które pasma wpływają na konkretną charakterystykę dźwięku.

Subbas (16 Hz do 60 Hz). Częstotliwości te mogą dodać trochę mocy do końcowego miksu. Bardziej się to czuje niż słychać. Jednak nadmierne wzmocnienie może sprawić, że cały miks będzie brzmiał błotniście.

Bas (60 Hz do 250 Hz). Wprowadzanie zmian w tych zakresach może sprawić, że Twój miks będzie brzmiał grubo lub słabo, ponieważ zawiera podstawowe nuty sekcji rytmicznej.

Niskie średnie (250 Hz do 2 kHz). Zwiększenie poziomu z 250 Hz – 500 Hz może rozjaśnić sekcję basową i instrumenty o niskiej częstotliwości w miksie. Zakres 500 Hz – 2 kHz obejmuje niektóre instrumenty średniotonowe (gitary, saksofony itp.). Regulacja dokonana w bieżącym zakresie może sprawić, że te instrumenty będą brzmieć jaśniej, ale nadmierne wzmocnienie spowoduje, że miks będzie cieńszy.

Wysokie tony średnie (2 kHz do 4 kHz). Zmiany w tym zakresie wpływają na instrumenty średniotonowe i dają kontrolę nad instrumentami perkusyjnymi i rytmicznymi.

Obecność (4 kHz do 6 kHz). Dostosuj odbiór miksu przez słuchacza z perspektywy odległości, może on brzmieć bliżej lub dalej, także mniej lub bardziej przejrzyście.

Jasność (6 kHz do 16 kHz). W tym zakresie kryje się duża przejrzystość i blask miksu. Pracuj z nim dokładnie, ponieważ nadmierne wzmocnienie doprowadzi do przesterowania.

W niektórych przypadkach korektor sprawia, że ​​dźwięk brzmi mniej naturalnie, więc próba naprawienia źle nagranego miksu za pomocą narzędzi technicznych może się nie powieść.

Zwiększanie parametrów pasma wpływa również na najbliższe pasma częstotliwości w punktach crossfadingu, gdy tylko zastosowanie zmian graficznie wygląda jak kształt dzwonu.

Miłego miksowania!