Wat is een opgeschort (SUS) akkoord

Zwevende akkoorden, in muzikale terminologie vaak ‘sus’ genoemd, geven een unieke kleur en karakter aan een compositie. In tegenstelling tot traditionele akkoorden die leiden tot resolutie en afsluiting van een melodie, creëren hangende akkoorden een sfeer van anticipatie en een vleugje spanning, waardoor de muziek een gevoel van onvoltooide intriges krijgt.

Deze akkoorden lijken de verwachte harmonische stroom te pauzeren, waarbij bekende tonen zoals de terts worden vervangen door andere, meestal de tweede (sus2) of de vierde (sus4). Deze keuze resulteert in een geluid dat noch majeur noch mineur is, waardoor het akkoord in een staat van harmonische ambiguïteit blijft hangen. Het effect is een gevoel van verwachting, alsof de muziek op het punt staat weer op te lossen in iets stabielers en vertrouwders, waardoor een laag emotionele diepgang aan de compositie wordt toegevoegd.

Soorten opgeschorte akkoorden

Opgeschorte akkoorden zijn over het algemeen verdeeld in twee hoofdtypen: opgeschorte 2e (sus2) en opgeschorte 4e (sus4) akkoorden. Een sus2-akkoord, zoals C-sus2 of D-sus2, ontstaat door de terts te vervangen door de tweede, waardoor het een open, luchtige klank krijgt die een gevoel van onopgeloste spanning behoudt. In populaire muziek kan een G-sus2-akkoord zachtjes teruggaan naar G-majeur, wat een subtiel gevoel van ontspanning en voltooiing toevoegt.

Aan de andere kant vervangt een sus4-akkoord, zoals E-sus4 of F-sus4, de terts door de vierde, wat resulteert in een voller, resonanter geluid, terwijl het nog steeds een gevoel van anticipatie overbrengt. Een klassiek voorbeeld van het A-sus4-akkoord is te vinden in rockballads, waar het op een piek van emotionele intensiteit blijft hangen voordat het wordt opgelost, waardoor drama en diepte aan de compositie wordt toegevoegd.

Het Sus-4-akkoord in klassieke muziek

In klassieke muziek worden zwevende akkoorden, vooral de sus-4, vaak gebruikt om de resolutie naar het tonische akkoord uit te stellen, waardoor intriges en emotionele anticipatie ontstaan. Componisten zetten vakkundig de spanning op, waardoor de luisteraar een oplossend akkoord verwacht, om dat moment vervolgens te verlengen met een hangend akkoord dat het gevoel van spanning oprekt.

Om een ​​sus-4-akkoord te creëren, vervangen componisten de traditionele terts door de vierde. Deze vervanging veroorzaakt geen intense spanning; in plaats daarvan houdt het het geluid zacht en harmonieus. Het akkoord blijft echter onopgelost hangen, alsof het wacht om te worden geaard.

In klassieke muziek worden deze akkoorden doorgaans slechts een kort moment vastgehouden, waardoor het verwachtingsgevoel van de luisteraar wordt vergroot voordat ze uiteindelijk in een stabiel akkoord worden opgelost. Hoewel een sus-akkoord niet zo sterk naar de grondtoon trekt als een dominant akkoord, duidt het toch op een uiteindelijke oplossing. Dergelijke akkoorden zijn vaak een hulpmiddel in de techniek van een componist en dragen bij aan de emotionele en harmonische reis die uiteindelijk tot een bevredigende tonische conclusie leidt.

Zwevende akkoorden voorbij de basis

Naast de bekende sus2- en sus4-akkoorden zijn er complexere hangende akkoordvariaties. Het toevoegen van elementen als een septiem of een negende aan een sus4-akkoord kan een opmerkelijk gelaagd geluid creëren. Deze geavanceerde akkoorden worden vaak gebruikt in jazz en progressieve rock, waardoor diepte aan een melodie wordt toegevoegd en een eenvoudige reeks wordt getransformeerd in iets werkelijk boeiends en multidimensionaals.

Het begrijpen van de structuur van deze hangende akkoorden opent een breed scala aan mogelijkheden voor componisten en arrangeurs. Dergelijke akkoorden kunnen fungeren als overgangen tussen verschillende melodische ideeën of dienen als hulpmiddelen voor het introduceren van extra complexiteit in een harmonische progressie.

Theorie van hangende akkoorden

Ondanks hun complexe klank zijn hangende akkoorden gebaseerd op een relatief eenvoudige theorie. Ze worden doorgaans genoteerd met de grondtoon gevolgd door het akkoordtype ‘sus2’ of ‘sus4’. Dsus4 betekent bijvoorbeeld dat de derde wordt vervangen door de vierde, terwijl Dsus2 aangeeft dat deze wordt vervangen door de tweede.

In bladmuziek volgen deze akkoorden de standaard akkoordnotatie, wat vooral handig is voor beginners die piano leren spelen. Voor degenen die studeren met apps als Skoove is het begrijpen van hangende akkoordsymbolen bijvoorbeeld essentieel voor het lezen en spelen van muziek waarin deze voorkomen.

Spanning en resolutie in hangende akkoorden

Zwevende akkoorden boeien luisteraars met hun vermogen om spanning te creëren en los te laten. In een typische akkoordprogressie introduceert een hangend akkoord een element van onopgeloste spanning, dat meestal wordt opgelost door naar een majeur- of mineurakkoord te gaan. Een C-sus-akkoord kan bijvoorbeeld worden omgezet in C-majeur, waarmee aan de verwachting van de luisteraar wordt voldaan.

Het geheim achter deze spanning ligt in het weglaten van de terts van het akkoord, de noot die doorgaans bepaalt of een akkoord majeur of mineur klinkt. Door deze noot te verwijderen en te vervangen door een tweede of vierde, zweeft het hangende akkoord in een staat van harmonische ambiguïteit, waardoor de luisteraar in afwachting blijft tot het moment van oplossing.

De rol van hangende akkoorden in de muziektheorie

In de muziektheorie zijn zwevende akkoorden een essentieel hulpmiddel voor componisten, omdat ze emotionele diepgang en complexiteit aan een compositie toevoegen. Deze akkoorden kunnen een gevoel van verwachting, spanning of zelfs een zachte, buitenaardse kalmte oproepen. Dit geldt vooral voor genres als jazz, waar opgeschorte akkoordprogressies verfijning en rijkdom aan de harmonie toevoegen.

Voor degenen die piano leren spelen, is het van cruciaal belang om niet alleen hangende akkoorden te herkennen en te spelen, maar ook te begrijpen hoe ze binnen een harmonische context worden opgelost. Het gaat niet alleen om het oefenen van individuele akkoorden zoals een hangende E of F; het gaat erom te zien hoe elk ervan in de grotere harmonische structuur van het stuk past en de emotionele en tonale sfeer ervan vormgeeft.

De rol van hangende akkoorden in muzikale compositie

Klassieke muziek: grondslagen van spanning

In klassieke muziek worden zwevende akkoorden gebruikt om een ​​breed scala aan emoties uit te drukken – van zachte melancholie tot intense spanning. Componisten als Bach en Mozart verwerkten vaak zwevende akkoorden, vooral de sus4, om luisteraars door de emotionele reis van een stuk te leiden. Een zwevend D-akkoord, zoals gebruikt in klassieke composities, kan een moment van verhoogde verwachting creëren voordat het overgaat in een vredig D-majeurakkoord, wat een gevoel van opluchting en afsluiting biedt.

Jazz en moderne muziek: grenzen verleggen

Jazzmuzikanten en hedendaagse componisten gebruiken vaak zwevende akkoorden om de harmonie te verrijken met complexe variaties. Als u bijvoorbeeld een septiem of negende aan een hangend C-akkoord toevoegt, ontstaat er een diep, gelaagd geluid dat een kenmerk van jazz is geworden. In moderne rock en pop worden sus-akkoorden vaak gebruikt om textuur en drama toe te voegen. Een zwevend G-akkoord in een rockballad of een A-sus-akkoord in een popsong kan dienen als krachtig accent voor een refrein, waardoor een gedenkwaardig en dramatisch effect ontstaat.

Opgeschorte akkoorden in filmsoundtracks

In filmmuziek worden zweefakkoorden vaak gebruikt om de sfeer te bepalen en emotionele accenten te versterken. Een E-sus-akkoord kan bijvoorbeeld spanning toevoegen aan een thrillerscène, terwijl een F-sus-akkoord een gevoel van verwondering kan oproepen in een fantasiefilm. Deze akkoorden helpen de sfeer van de scène te onderstrepen, voegen harmonische diepte toe en stellen emotionele grenzen vast.

Opgeschorte akkoorden in progressies en overgangen

Voor muzikanten, vooral pianisten, is het essentieel om te begrijpen hoe zwevende akkoorden in progressies kunnen worden verwerkt om anticipatie en drama te creëren. In een typische ii-VI-progressie kan het V-akkoord bijvoorbeeld worden vervangen door een V-sus-akkoord, zoals G-sus, waardoor een extra spanningslaag wordt toegevoegd voordat het wordt opgelost in het I-akkoord. Deze techniek vergroot de emotionele diepgang van de progressie, waardoor deze expressiever wordt.

Zwevende akkoorden spelen ook een cruciale rol als overgangselementen binnen composities, waarbij ze luisteraars door verschillende delen van een stuk leiden. Een componist kan bijvoorbeeld een zwevend D-akkoord gebruiken om een ​​vloeiende overgang van couplet naar refrein te creëren, waarbij de onopgeloste aard van het sus-akkoord een vleugje anticipatie toevoegt voordat het hoofdthema zich ontvouwt.

Praktische toepassing: hangende akkoorden spelen

Technieken voor het spelen van hangende akkoorden

Het beheersen van zwevende akkoorden houdt in dat je hun geluid op verschillende instrumenten begrijpt. Het spelen van C-sus- of G-sus-akkoorden op de piano vereist bijvoorbeeld een specifieke vingerpositie die verschilt van standaardakkoorden. Beginners die leermiddelen zoals Skoove gebruiken, kunnen profiteren van visuele handleidingen en oefeningen die speciaal zijn ontworpen om hen vertrouwd te maken met deze akkoordvormen.

Improvisatietips: werken met toonladders rond hangende akkoorden

Improviseren met zwevende akkoorden, zoals D-sus of E-sus, opent een wereld van creatieve mogelijkheden. Pianisten en gitaristen kunnen verschillende toonladders verkennen die het unieke geluid van het zwevende akkoord aanvullen. Als u bijvoorbeeld een Mixolydische toonladder over een hangend akkoord gebruikt, ontstaat er een gevoel van beweging en resolutie dat perfect werkt voor solo's in jazz- of rocksettings.

Het opnemen van zwevende akkoorden in improvisatie vereist een geoefend oor en inzicht in hoe deze akkoorden binnen een toonsoort op elkaar inwerken. Oefenen en experimenteren, ondersteund door hulpmiddelen als Skoove, zijn essentieel om deze vaardigheid onder de knie te krijgen.

Artistieke impact van opgeschorte akkoorden

Zwevende akkoorden, met hun kenmerkende mix van spanning en resolutie, spelen een cruciale rol in zowel compositie als uitvoering. Ze zijn niet alleen een theoretisch concept, maar een praktisch hulpmiddel dat muzikanten kunnen gebruiken om emotionele diepgang en structurele variatie aan hun werk toe te voegen.

Voor muziekstudenten, vooral in Noord-Amerika en West-Europa, is het beheersen van zwevende akkoorden een stap in de richting van expressiever en volwassener spelen. Het begrijpen van de nuances tussen C-sus en G-sus op de piano, of experimenteren met een E-sus-akkoord, kan hun geluid verrijken en een unieke stijl ontwikkelen.

Uiteindelijk ligt de echte waarde van zwevende akkoorden in hun vermogen om het creatieve palet van een muzikant te verbreden. Ze bieden een manier om te experimenteren met muzikale spanning en resolutie, waardoor muziek dynamischer en boeiender wordt. Voor elke aspirant-muzikant is het vermogen om zwevende akkoorden vakkundig te gebruiken een waardevol bezit dat niet alleen hun techniek verbetert, maar ook de luisterervaring voor hun publiek naar een hoger niveau tilt.

Het gebruik van sus-akkoorden in jazz

Net als in klassieke muziek creëren sus-akkoorden in de jazz een tijdelijk gevoel van spanning en vertraging. Anders dan bij klassieke muziek leidt deze resolutie echter vaak niet tot het tonische akkoord, maar eerder tot een dominant septiemakkoord. Deze aanpak voegt een unieke jazzsmaak toe aan de progressie, zorgt voor harmonische flexibiliteit en verbreedt het muzikale palet.

Beschouw een voorbeeld waarbij sus-akkoorden overgaan in dominante akkoorden, waarbij ze langs de kwintencirkel bewegen. Hier kunnen we zien hoe de akkoordstructuur verschuift tussen sus en dominante 7, volgens een consistent patroon: één noot in het akkoord (meestal de 4) zakt naar de 3, waardoor de overgang naar de dominant ontstaat.

Concentreer je voorlopig niet te veel op de stemvoering die hier wordt gebruikt – daar komen we later op terug – maar merk op hoe een enkele noot verschuift tussen het sus-akkoord en het volgende dominante akkoord. Deze eenvoudige maar effectieve beweging voegt een gevoel van vloeiende maar expressieve beweging toe, wat zo kenmerkend is voor jazzakkoordprogressies.

Sus-akkoord als overgang in ii-V-progressies

Het sus-akkoord werkt goed als overgang in ii-V-progressies en heeft gemeenschappelijke kenmerken met zowel het mineur ii-akkoord als het V7-akkoord. In de sleutel van C kan deze relatie als volgt worden geïllustreerd:

• De ii- en V-sus-akkoorden bevatten dezelfde noten, behalve de grondtoon;
• Zoals eerder opgemerkt, verschillen de V-sus en V7 slechts één noot: de 4, die overgaat in de 3, waardoor de verschuiving naar de dominant ontstaat.

Laten we een voorbeeld bekijken van een ii-V-progressie in C met behulp van eenvoudige stemmen van drie noten.

In de eerste maat van de ii-V-progressie bewegen twee noten tegelijkertijd: de septiem van het ii-akkoord lost op in de terts van de V7, en de grondtonen veranderen ook. In de tweede maat bewegen diezelfde noten echter één voor één, waarbij een sus-akkoord als tussenstap wordt geïntroduceerd. Deze aanpak voegt vloeiendheid en vloeiendheid toe aan de voortgang, verbetert de overgang en creëert een zachtere resolutie.

Het opgeheven akkoord als opschorting vóór VI (of vi)

Net zoals een sus-akkoord kan dienen als brug tussen ii en V, kan het ook direct aan het V-akkoord voorafgaan, zelfs zonder de ii. Dit creëert een subtiele harmonische spanning vóór de resolutie, waardoor extra diepte aan de progressie wordt toegevoegd.

Probeer deze techniek in elke VI-cadans te gebruiken; het introduceert een aangename innerlijke beweging tussen de stemmen, waardoor het geluid vloeiender en expressiever wordt.

Een Sus Chord-overgang gebruiken in ii-VI-progressies

Door elementen van ii-V- en VI-progressies te combineren, kun je een standaard ii-VI-reeks transformeren in een vloeiendere en expressievere ii-Vsus-V7-I-cadans. Deze overgang voegt subtiliteit toe en creëert een interessant harmonisch traject van het beginakkoord naar de tonica.

Om de beweging binnen de cadans te verbeteren, kun je experimenteren met verschillende uitbreidingen van het dominante septiemakkoord. Het toevoegen van een G13b9-akkoord kan bijvoorbeeld extra diepte en een rijke kleur aan de uiteindelijke resolutie geven.

Andere manieren om Sus-akkoorden te gebruiken

Zoals we weten, hebben sus-akkoorden veel kenmerken gemeen met ii- en V7-akkoorden. Ze kunnen niet alleen vloeiende overgangen tussen deze akkoorden creëren, maar ook dienen als vervanging voor beide akkoorden.

Probeer eens te experimenteren door enkele van je favoriete deuntjes te spelen en een paar dominante en secundaire dominante akkoorden te vervangen door sus-akkoorden. Hierdoor blijft het originele gevoel van het stuk behouden en wordt er een subtiel vleugje frisheid aan toegevoegd.

In de modernere jazz zijn sus-akkoorden, dankzij muzikanten als Herbie Hancock, geëvolueerd naar een op zichzelf staand geluid, in plaats van slechts een vervanging of een deel van een cadans. Om deze aanpak in actie te horen, luister je naar Maiden Voyage, waar sus-akkoorden een centrale rol spelen bij het definiëren van het geluid.

Hoe u een Sus-akkoord op de piano uitspreekt

Er zijn verschillende klassieke en jazztechnieken voor het uiten van sus-akkoorden op de piano. Laten we beginnen met een klassieke drieklankbenadering en dan overgaan naar meer geavanceerde jazzstemmen.

Klassieke benadering van het uiten van een sus-akkoord

Hoewel dit voorbeeld eenvoudig lijkt, laat het zien hoe componisten uit het verleden opgeschorte resoluties gebruikten. In klassieke stukken, zoals de koralen van Bach of de sonates van Beethoven, kun je vergelijkbare technieken vinden die een gevoel van verwachting overbrengen vóór de oplossing.

Een sus-akkoord uitspreken als een slash-akkoord

Toen ik voor het eerst jazz sus-akkoorden leerde, leerde ik ze als slash-akkoorden te benaderen. Er zijn twee manieren om een ​​sus-akkoord uit te spreken als een slash-akkoord, en hoewel ze enigszins verschillen, hebben ze een vergelijkbaar geluid:

• Speel de grondtoon van het sus-akkoord in je linkerhand en een majeurdrieklank een hele stap lager in je rechterhand (bijvoorbeeld G in de bas en een F-majeurdrieklank);
• Speel de grondtoon van het sus-akkoord met uw linkerhand en een mineur-septiemakkoord een kwint lager met uw rechterhand (bijvoorbeeld G in de bas en D-7 in de rechterhand).

Voor een rijker geluid kun je de grondtoon in de linkerhand vervangen door een dominant septiemakkoord. Hierdoor ontstaat een vollere, poly-chordale versie van het slash-akkoord, waardoor volume en diepte aan het akkoord wordt toegevoegd.

Welke toonladder moet ik gebruiken bij een Sus-akkoord?

Er zijn verschillende benaderingen om over sus-akkoorden te improviseren. Het gebruik van arpeggio's en verschillende toonladders kan je helpen de harmonische rijkdom van deze akkoorden te ontsluiten. Het is belangrijk om de nadruk te leggen op de 4e overgang naar de 3e om je lijnen een gevoel van beweging te geven.

Primaire toonladders voor Sus-akkoorden

• Major Modes : Kies een mode gebaseerd op het akkoord waar je sus-akkoord naar oplost. Bijvoorbeeld: als Csus besluit naar Cmaj7, gebruik dan de Ionische modus (majeur toonladder). Als Gsus besluit naar G7, gebruik dan de Mixolydian-modus;
• Vervangingen : Wanneer een sus-akkoord wordt gebruikt als vervanging voor een ander akkoord, probeer dan een toonladder te gebruiken die ook bij het originele akkoord past. Dit kan variatie en diepte aan je geluid toevoegen;
• Pentatonische toonladder : Probeer een majeur pentatonische toonladder die een kwart boven de grondtoon van je sus-akkoord begint. Wees echter voorzichtig met het gebruik van de grote pentatoniek op basis van de grondtoon, aangezien deze de grote terts omvat.

Naarmate u vertrouwd raakt met deze technieken, zullen sus-akkoorden beweging en variatie in uw spel brengen. Oefen met verschillende toonladders en arpeggio's totdat u ze vloeiend beheerst. Dit zal u helpen verfijnde cadensen te creëren en uw lijnen een eleganter geluid te geven.