Jak zwiększyć głośność muzyki

Koncepcja „opanowania” często onieśmiela wiele osób. W całej swojej historii profesjonalny mastering był uważany za domenę wysoce doświadczonych i wykwalifikowanych inżynierów. Podstawową zasadą jest to, że aby rozpocząć karierę w tej dziedzinie, trzeba mieć świetnie wyszkolony słuch i dostęp do profesjonalnie wyposażonej sali.

Na szczęście nowoczesne wtyczki i oprogramowanie umożliwiły wysokiej jakości mastering każdemu, kto myśli o tworzeniu muzyki w zaciszu własnego domu. Chociaż utwór zmasterowany poza profesjonalnym studiem może nie mieć takiej samej wartości komercyjnej i bezbłędności jak produkt studyjny, nadal można osiągnąć świetne rezultaty, korzystając ze sprzętu dostępnego w domu.

W przypadku znaczących wydań albumów lub singli zaleca się wysłanie miksu do profesjonalnego studia w celu masteringu. Jeśli jednak masz ograniczony budżet, pracujesz nad utworami demonstracyjnymi lub stoisz przed napiętym terminem realizacji zamówienia, mastering w domu jest idealnym rozwiązaniem.

Opanowanie kroków

Jeśli wierzysz, że „mastering” polega wyłącznie na obróbce końcowego pliku stereo po zmiksowaniu, jesteś w błędzie. Mastering obejmuje znacznie szerszy zakres. Jest to technika polegająca na ostatecznym udoskonaleniu albumu lub minialbumu. Inżynier masteringu jest ostatnim punktem kontrolnym, skrupulatnie przeglądając całe dzieło, zanim zostanie ono wypalone na płycie lub wydane w innym formacie.

Jednym z aspektów masteringu jest określenie kolejności utworów na albumie. Chociaż artysta, producent lub wytwórnia płytowa może mieć własną wizję sekwencji utworów, to podczas procesu masteringu tworzony jest spójny porządek.

Ważne jest, aby zwracać uwagę na początkowe wrażenie albumu, upewniając się, że nie zaczyna się zbyt głośno lub ostro, i stworzyć sekwencję, która stopniowo zwiększa głośność. Strategiczne rozmieszczenie utworów może zwiększyć ogólną atrakcyjność albumu. Umieszczanie obok siebie utworów o podobnych trybach tonalnych pozwala na płynne przejścia w obrębie albumu. Ważne jest, aby zawsze mieć na uwadze te czynniki.

Po ustaleniu kolejności można przystąpić do obróbki poszczególnych utworów.
Zazwyczaj obejmuje to sześć głównych etapów: redukcję szumów, dokładne wyrównanie, kompresję, ogólne wyrównanie, ograniczenie i dithering. Dodatkowo istotne jest zapewnienie spójności i kompatybilności pomiędzy utworami na płycie, zwłaszcza jeśli zostały nagrane lub zmiksowane przez różnych inżynierów. Celem wykorzystania korekcji i kompresji jest uzyskanie spójnego i harmonijnego dźwięku.

Po przetworzeniu utworów i sprawdzeniu ostatecznych poziomów głośności można rozpocząć eksport utworów. Jeżeli album ma zostać nagrany na płytę, konieczne jest zdefiniowanie odstępów między utworami i wykonanie kopii CD Red Book dla wydawnictwa. Można w tym celu wykorzystać specjalistyczne oprogramowanie do masteringu płyt, takie jak WaveBurner.

Dla osób regularnie publikujących utwory w Internecie ważne jest przekonwertowanie ich na różne formaty. Co więcej, stworzenie wysokiej jakości wersji utworu, nadającej się do przyszłych poprawek i remasteringu, to kolejne ważne zadanie, którego należy się podjąć.

Przetwarzanie plików stereo

Przyglądając się bliżej etapom przetwarzania, należy zauważyć, że niekoniecznie muszą one przebiegać według ustalonej kolejności, a czasami zmiana kolejności może prowadzić do jeszcze lepszych wyników. Przedstawię jednak sekwencję, którą stosuję najczęściej.

Istotnym krokiem początkowym jest redukcja szumów, szczególnie podczas remasteringu starych nagrań analogowych.
Szum tła, syczenie, kliknięcia i trzaski należy wyeliminować z miksu przed przystąpieniem do dalszego przetwarzania. Narzędzia takie jak iZotope RX5 doskonale nadają się do tego zadania. W celu usunięcia niepożądanych artefaktów z dźwięku można zastosować korekcję chirurgiczną. Dodatkowo można zastosować filtry w celu odcięcia niepożądanych niskich tonów (wszystko poniżej 20-30 Hz).

Kompresja to kolejny kluczowy element stosowany do kontrolowania nadmiernej głośności w ścieżce. Regulacja czasu ataku pozwala na dodanie do dźwięku „punchu” (przy wolnym ataku) lub gęstości (przy szybkim ataku). Modyfikowanie czasu zwolnienia może zwiększyć głośność (w przypadku szybkiego zwolnienia) lub stworzyć bardziej muzyczny, skompresowany sygnał (w przypadku wolnego zwolnienia). Powszechną praktyką jest stosowanie wielu sprężarek w łańcuchu, z których każda zapewnia kompresję od 1 do 3 dB.

Aby uzyskać bardziej precyzyjną kontrolę nad poszczególnymi zakresami częstotliwości w miksie, można zastosować kompresję wielopasmową. Na przykład, jeśli hi-hat brzmi zbyt głośno w ścieżce, możesz skompresować tylko zakres częstotliwości, który zajmuje, zamiast używać korektora do obcięcia tej częstotliwości. Kompresję wielopasmową można również zastosować w celu wzmocnienia niskich częstotliwości miksu bez wpływu na resztę widma częstotliwości.

Po usunięciu z miksu zbędnych elementów i zastosowaniu kompresji następuje końcowe wyrównanie utworu. Jeśli w brzmieniu miksu zauważysz zbyt mocne niskie lub wysokie tony, możesz je skorygować za pomocą korektora. Do tego celu nadaje się dowolny korektor, ponieważ istotne jest, aby utwór brzmiał dobrze w szerokiej gamie różnych systemów. Liniowe korektory fazowe są szczególnie przydatne w masteringu, ponieważ rzadko powodują problemy fazowe, szczególnie przy drobnych korektach miksu. Analogowe korektory i wtyczki emulujące charakterystykę analogowego korektora również doskonale nadają się do dodawania charakteru miksowi.

Ostatecznie, pracując ze ścieżką 24-bitową lub wyższą, należy ją przekonwertować na wersję 16-bitową i poddać ditheringowi w celu eksportu. Dithering należy zastosować tylko raz, na samym końcu procesu masteringu. Zaniedbanie stosowania ditheringu i eksportowanie ścieżki wyłącznie w formacie 16-bitowym może spowodować zniekształcenie dźwięku. Redukcja głębi bitowej za pomocą ditheringu jest kluczowym ostatnim krokiem.

Przegląd ten zawiera ogólny zarys różnych technik stosowanych w masteringu. Oprócz sześciu opisanych operacji istnieje wiele innych narzędzi i technik, które można zastosować, takich jak między innymi ulepszanie stereo, technika mid/side (oddzielne przetwarzanie kanału centralnego i bocznego). Jednakże niniejszy materiał skupia się na szczegółowym badaniu tych sześciu operacji.

Domowy sprzęt do masteringu

Przyglądając się bliżej etapom przetwarzania, ważne jest, aby zdać sobie sprawę, że nie muszą one trzymać się ustalonej sekwencji, a czasami zmiana kolejności może dać lepsze wyniki. Przedstawię jednak kolejność, którą często stosuję.

Pierwszym i istotnym krokiem jest redukcja szumów, zwłaszcza przy remasteringu starych nagrań analogowych. Przed przystąpieniem do dalszego przetwarzania konieczna jest eliminacja szumów tła, syków, kliknięć i trzasków. Narzędzia takie jak iZotope RX5 doskonale nadają się do tego zadania.

Aby usunąć niepożądane artefakty z dźwięku, można zastosować korekcję chirurgiczną. Dodatkowo można zastosować filtry w celu usunięcia niepożądanych niskich częstotliwości (poniżej 20-30 Hz).

Kompresja odgrywa kluczową rolę w kontrolowaniu nadmiernej głośności ścieżki. Dostosowując czas ataku, można dodać do dźwięku „punch” (przy wolnym ataku) lub gęstość (przy szybkim ataku). Modyfikowanie czasu zwolnienia może zwiększyć głośność (w przypadku szybkiego zwolnienia) lub stworzyć bardziej muzyczny, skompresowany sygnał (w przypadku wolnego zwolnienia). Powszechną praktyką jest stosowanie wielu sprężarek w łańcuchu, z których każda zapewnia kompresję od 1 do 3 dB.

W celu precyzyjnej kontroli poszczególnych zakresów częstotliwości w miksie można zastosować kompresję wielopasmową. Na przykład, jeśli hi-hat brzmi zbyt głośno w ścieżce, można skompresować tylko zajmowany przez niego zakres częstotliwości, zamiast używać korektora do tłumienia tej częstotliwości. Kompresja wielopasmowa może również poprawić dolny koniec miksu bez wpływu na resztę widma częstotliwości.

Po usunięciu z miksu zbędnych elementów i zastosowaniu kompresji następuje końcowe wyrównanie utworu. Jeżeli w brzmieniu miksu występują zbyt mocne niskie lub wysokie tony, można je skorygować za pomocą korektora. Do tego celu nadaje się dowolny korektor, ponieważ celem jest dobre brzmienie utworu w różnych systemach. Liniowe korektory fazowe są szczególnie korzystne w przypadku masteringu, ponieważ rzadko wprowadzają problemy fazowe, szczególnie podczas dokonywania drobnych regulacji miksu. Korektory analogowe i wtyczki emulujące charakterystykę korektora analogowego również skutecznie nadają charakter miksowi.

Ostatecznie, pracując ze ścieżką 24-bitową lub wyższą, przed eksportem należy ją przekonwertować na wersję 16-bitową i zastosować dithering. Dithering należy zastosować tylko raz, na samym końcu procesu masteringu. Zaniedbanie stosowania ditheringu i eksportowanie ścieżki wyłącznie w formacie 16-bitowym może spowodować zniekształcenie dźwięku. Redukcja głębi bitowej za pomocą ditheringu jest kluczowym krokiem końcowym.

Przegląd ten zawiera ogólny zarys różnych technik stosowanych w masteringu. Oprócz sześciu opisanych operacji istnieje wiele innych narzędzi i technik, które można zastosować, takich jak wzmocnienie stereo, technika mid/side (oddzielne przetwarzanie kanału centralnego i bocznego) i inne. Jednakże celem tego materiału jest szczegółowe omówienie tych sześciu operacji.